68 χρόνια, σαν σήμερα, από το μεγάλο φονικό σεισμό κι η Σαντορίνη θυμάται τις ψυχές που έφυγαν και ευγνωμονεί εκείνες που έμειναν στα ερείπια παλεύοντας να σώσουν τον τόπο μας.

Τ’ απόγευμα αεροπλάνα

πετούσανε ψηλά,

χαμήλωναν και πέταγαν

κονσέρβες και ψωμιά.

(….)

Ένα νησί στα ερείπια

κι ο κόσμος μες στο χώμα,

χωρίς στέγη και τρόφιμα

κι γη να τρέμει ακόμα.

(…)

Τρία καράβια έφτασαν,

βοήθεια για να δώσουν

και στην Περίσσα έδεσαν

τον κόσμο να φορτώσουν.

Όμως πολλοί Σαντορινιοί

έμειναν στο νησί τους,

ήταν αυτοί που έκαιγε

η λάβα στην ψυχή τους,

που δεν τους πήγαίνε η καρδιά

συντρίμμια να τ’ αφήσουν,

μαζί του και στα ερείπια

προτίμησαν να ζήσουν.

(…)

Η Σαντορίνη έζησε

μία κοσμογονία,

σε μια σελίδα κόκκινη

γράφτηκε ιστορία.

Χάθηκαν οικογένειες

πενήντα τρείς ψυχές

και όλοι κουβαλάνε

στη μνήμη τους πληγές.

Αποσπάσματα από το βιβλίο μου,

“Εξερευνώ την Σαντορίνη με τον Ατλαντή”

Εικονογράφηση: Spiridoula Zahou

68 χρόνια, σαν σήμερα, από το μεγάλο φονικό σεισμό κι η Σαντορίνη θυμάται τις ψυχές που έφυγαν και ευγνωμονεί εκείνες
που έμειναν στα ερείπια παλεύοντας να σώσουν τον τόπο μας.
ΕΙΡΗΝΗ ΦΟΥΣΤΕΡΗ