Επισκεπτόμενος σήμερα την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στο Μεγαλοχώρι, αναπολούσα…
Δεν ήμουν ακόμη δεκατριών ετών, όταν με τους γονείς μου ανεβήκαμε Πειραιά για να αγοράσουμε τις καμπάνες της νεοσύστατης τότε εκκλησίας μας της Αγίας Καλλιόπης. Εκεί, λοιπόν μας περίμενε μια όμορφη έκπληξη. Ο κατασκευαστής των καμπανών μόλις του ανακοινώσαμε ότι είμαστε από το Μεγαλοχώρι Σαντορίνης, άνοιξε τα βιβλία του (σημειώσεις του πατέρα του, πολλών ετών) και μας διάβασε μια όμορφη Μεγαλοχωριανή ιστορία, την οποία βέβαια την είχαμε ακούσει εμείς από τον παππού μου και τώρα απλά επαληθεύτηκε :
«Ήταν κάποτε ένας Μεγαλοχωριανός με το παρατσούκλι ΦΟΥΣΚΗΣ , ο οποίος δεν έκαμε οικογένεια και ζούσε μόνος του στο πίσω μέρος του Μεγάλου-Χωριού, απέναντι από τον Άγιο Ευθύμιο. Στη ζωή του είχε ένα μόνο στόχο και σκοπό : να αγοράσει μια όμορφη και μεγάλη καμπάνα για τους Πολιούχους και Θαυματουργούς Αγίους μας , τους οποίους ευλαβούνταν και αγαπούσε ιδιαίτερα.
Ήταν φτωχός, πεινασμένος και σχεδόν ρακένδυτος. Όμως ήταν πλούσιος σε αισθήματα.
Είχε ψυχή, είχε πίστη, είχε αγάπη για τους Αγίους Αναργύρους.
Ήταν αγράμματος και αμόρφωτος. Όμως είχε παιδεία χριστιανική και μόρφωση διαφορετική,
ιδιαίτερη και ανθρώπινη.
Δούλευε για να εκπληρώσει το σκοπό του. Ελάχιστα έτρωγε για να μαζέψει χρήματα και δεν σπαταλούσε πουθενά τις ελάχιστες οικονομίες του. Κάποιοι Μεγαλοχωριανοί τον βοήθησαν και έδωσαν και εκείνοι τις οικονομίες του. Όμως το ποσό που απαιτούνταν ήταν μεγάλο. Πέρασαν τα χρόνια και ο ζήλος του ανθρώπου αυτού όλο και μεγάλωνε. Μάζευε-μάζευε…
Τα τελευταία χρόνια διακόνευε για τα μαζέψει αυτά που έπρεπε. Και επιτέλους πάει στον κατασκευαστή καμπανών λέγοντάς του “Θέλω την πιο όμορφη και την πιο μεγάλη καμπάνα για τους Αγίους μου. Να έχει τον πιο όμορφο ήχο και να κλαίει όποιος την ακούσει. Να βάλεις τα πιο καλά υλικά…”.
Ο κατασκευαστής βλέποντάς τον, κουρελιάρη, βρώμικο και πεινασμένο του λέει :
-Ναι , να τη φτιάξω, αλλά θέλει πολλά χρήματα.
-Μα τα έχω τα χρήματα. Όλη τη ζωή μου μαζεύω. Και βγάζει ένα σακούλι με λίρες και τις δίνει
στον κατασκευαστή.
-Φτάνουν ή να μαζέψω κι΄άλλα; Αυτή θα είναι η πληρωμή σου. Τις υπόλοιπες λίρες που θα απομείνουν θέλω να τις λιώσεις και να τις βάλεις μέσα για να έχει όμορφο σκοπό (ήχο εννοούσε).
Ο κατασκευαστής, ενθουσιάστηκε και πράγματι έφτιαξε την καμπάνα, όπως ακριβώς του την είχε
παραγγείλει. Και επιτέλους έφτασε η μεγάλη μέρα. Όλοι οι Μεγαλοχωριανοί Γαδουρολάτες πήγαν στο Γυαλό των Φηρών με τα ζώα και τα σχοινιά τους για να φέρουν την καμπάνα για τους Αγίους τους. Μετά από μεγάλη προσπάθεια και κόπο η καμπάνα τοποθετήθηκε στο άλλο καμπαναριό της εκκλησίας και ήταν τόσο εναρμονισμένη με τις υπόλοιπες (5) μικρότερες που στο άκουσμα τους ακόμη και σήμερα «κλαίμε».
Εμείς οι Μεγαλοχωριανοί, ούτε μετρήσαμε ούτε συγκρίναμε ποτέ την καμπάνα μας, γιατί απλά είναι «Η ΚΑΜΠΑΝΑ ΜΑΣ», είναι «Η ΦΩΝΗ, Η ΛΑΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΣ…».
Και τι δεν σημαίνει για μας αυτή η καμπάνα. Και στη χαρά και στη λύπη μας αυτή θα ηχήσει. Τη Μεγάλη Παρασκευή μόνη της «θρηνεί» το Χριστό μας. Αλλά την Κυριακή της Ανάστασης πρώτη εκείνη θα χτυπήσει για να μας δώσει το χαρμόσυνο μήνυμα. Ανατριχίλα και δέος νιώθουμε εμείς
οι Μεγαλοχωριανοί στο άκουσμά της.
Σε αυτή τη καμπάνα «διδάχτηκαν» και μετέπειτα «δίδαξαν» οι Μεγάλοι Μεγαλοχωριανοί “καμπανολόοι” : ο Αντώνης ο Πιτιλίας, ο Μανώλης ο Μπίας, ο Γιάννης ο Βουρβούλος, ο Ανάργυρος του Κόκκινου και ο Ανάργυρος ο Σαμπούκος. Την παραμονή των Αγίων Αναργύρων παράβγαιναν οι πρωτομάστορες ποιος θα την πιάσει. Και όταν μετά από έντονους αλλά όμορφους «καβγάδες» συμφωνούσαν, δεν σταματούσαν τα χτυπούν. Άρχιζαν από το μεσημέρι για τον απογευματινό εσπερινό. Αλήθεια τι όμορφος, τι γλυκός, τι χαρούμενος, τι αγαπησιάρικος και παραπονεμένος είναι ο ήχος αυτός της καμπάνας.
Χαίρομαι που ακόμη και σήμερα νέα παιδιά όπως ο Πέτρος ο Ευδαίμων, ο Μανώλης ο Λειβαδάρος (Ο μικρός Κοσκωτάς) και ο Δημήτρης Πιτσικάλης χτυπούν με μαεστρία την καμπάνα μας. Βέβαια σε αυτό βοήθησε πολύ και ο γράφων καθόσον έχω τη χαρά να σημαίνω ταυτόχρονα και τις (6) καμπάνες των Αγίων : Τις (5) μικρότερες με τα δύο χέρια και την μεγάλη καμπάνα με το πόδι.
Ας παρακαλέσουμε τους Πολιούχους και Προστάτες του χωριού μας Αγίους Αναργύρους να έχουν υπό τη σκέπη τους όλους τους Μεγαλοχωριανούς, να πρεσβεύουν για τους κεκοιμημένους που σήμερα μνημονεύσαμε και προπάντων να μην ξεχάσουν τον “ρακένδυτο ευεργέτη” του Ναού τους ΦΟΥΣΚΗ, ο οποίος με αγάπη, πίστη και μοναδικό ζήλο φρόντισε για την ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΜΠΑΝΑ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΑΛΒΗΣ
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ
