Ήταν ένας πικρός Μάρτης. Άστατος και άδικος. Και δυστυχώς, οι λίγες ώρες της συννεφιάς και της παγωνιάς, έκρυψαν τα όνειρά μας και για φέτος, τα πάγωσαν. Αλλά, ήταν επίσης και οι στιγμές που συνειδητοποιείς, πως υπάρχει ακόμα πολλή Άνοιξη. Αυτήν που ποτέ δεν θα εγκαταλείψουμε, ούτε θα σταματήσουμε να αγαπούμε, όσο κι αν κάποιοι, από πρόθεση ή ανεπάρκεια τη συννεφιάζουν.
Για την Άνοιξη ξεκίνησα και με αυτήν θα προχωρήσω. Δεν περίμενα από τον ΑΟ Θήρας, πλούσιες σοδιές. Μόνο χρώματα, λουλούδια και δροσερές ανάσες. Ακόμα και αν τα πρώτα φετινά λουλούδια, τα μάρανε για λίγο ένας απρόσμενος παγετός, η καρδιά μου δεν πάγωσε. Ούτε οι καρδιές όσων μαζί σπέρνουμε κάθε χρόνο, όλο και καλύτερους σπόρους. Και ο φετινός καρπός, ήταν απλά εμπειρία. Στυφή σίγουρα. Πολύτιμη όμως, για την επόμενη Άνοιξη.
Συνεχίζω χωρίς πίκρα και συνεχίζουμε χωρίς ηττοπάθεια. Δεν ξεκινήσαμε για να σπείρουμε έναν κήπο, αλλά για να φυτέψουμε ένα δάσος. Στον ίσκιο του, ήδη κάθεται ένα ολόκληρο νησί. Μια Ομάδα, ένα Νησί, μια Οικογένεια.
Που δεν βάζει Όρια στα Όνειρά της. Μόνο Ορίζοντες, βλέπει. Και με χαμόγελο, πάμε ξανά, στο δρόμο για την επόμενη Άνοιξη.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΤΗΝΙΩΤΗΣ
