Πριν βγούμε από το λιμάνι, ο Άγγελος ετοίμασε ένα μικρό βιντεάκι για τους φίλους που θα μας παρακολουθούσαν και ενεργοποίησε το Live Map για να φαίνεται η πορεία μας στον ψηφιακό χάρτη ζωντανά.
Το δελτίο καιρού έλεγε πεντάρι βόρειο-βορειοδυτικό που θα έσπαγε τις απογευματινές ώρες. Βγαίνοντας από την μπούκα του λιμανιού και με πορεία για τον κόλπο της Καλοταρίτισσας συνειδητοποιήσαμε ότι ο καιρός κρατούσε καλά, έχοντας τον στο πλάι. Τα σκάφη φορτωμένα αναπηδούσαν σταθερά στα αλλεπάλληλα κύματα. Όσο απομακρυνόμαστε από το λιμάνι βγαίνοντας στο ανοικτό πέλαγος, όλο και δυνάμωνε ο κυματισμός. Για μένα και τον Αντώνη Γαβαλά οι συνθήκες ήταν πρωτόγνωρες. Ο φόβος και το άγχος μιας επερχόμενης ανατροπής μέσα στο πέλαγος βάζοντας σε περιπέτεια τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας ήταν ορατός. Όταν όμως έχεις για συγκωπηλάτες δύο από τους καλύτερους στον χώρο του θαλάσσιου καγιάκ στην Ελλάδα και όχι μόνο, όλες οι δυσκολίες ξεπερνιούνται.
Βαθιές ανάσες, σταθερό κουπί και τα μίλια άρχισαν να φεύγουν σιγά σιγά. Δίπλα μου είχα τον Άγγελο Χριστοφίδη που με σταθερότητα και ατάραχος στην πορεία του, επέβλεπε το γκρουπ και έδινε οδηγίες. Ο Αντώνης Σωτηρόπουλος παίζοντας ανέμελα με τα κύματα λες και έκανε μια βόλτα ρουτίνας περιφερόταν ανάμεσά μας δίνοντάς μας συμβουλές και μας εμψύχωνε με το χιούμορ του. Ο Αντώνης Γαβαλάς με το αγαπημένο του wing κουπί προπορευόταν σταθερά. Κάθε τόσο τα παιδιά μας ρωτούσανε πώς πάμε, αν είναι όλα καλά, επιβλέποντάς μας με γρήγορες ματιές.
Σε στιγμές άγχους και διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων σταματά η σκέψη. Το μυαλό που μας ταλαιπωρεί καθημερινά μένει στην άκρη, υπάρχει μόνο κίνηση και ο στόχος, τίποτα άλλο. Ακόμα και ο χρόνος εξαφανίζεται. Ένα μοναδικό συναίσθημα!
Έχοντας τον ήλιο κόντρα και τα κύματα να ανεβοκατεβάζουν τα σκάφη λες και ήταν καρυδότσουφλα, βρισκόμασταν μέσα σε ονειρικό τοπίο. Ο φόβος σταδιακά εξαφανίστηκε και η χαρά της κωπηλασίας κορυφώθηκε. Συνεχίσαμε σταθερά με έντονο το συναίσθημα ότι με τα παιδιά κωπηλατώ χρόνια, λες και το έχουμε ξανακάνει πολλές φορές αυτό το εγχείρημα, λες και γνωριζόμαστε από παλιά. Όταν οι άνθρωποι ταιριάζουν και έχουν αγάπη για μια κοινή ενασχόληση, τότε δεν υπάρχουν εμπόδια…
“Μπαίνοντας στον κόλπο αισθάνεσαι μια ασφάλεια και αγαλλίαση ενώ έξω τα κύματα σκάνε με θόρυβο πάνω στα βράχια. Βγάζουμε τα σκάφη έξω στην παραλία τακτοποιούμαστε και σιγά σιγά έρχεται και το φαγητό που παραγγείλαμε από την καντίνα.”
Παρόλα αυτά η κούραση και η ένταση στα χέρια και στα πόδια μαζεύεται. Σαν βάλσαμο ακούω τις οδηγίες του Άγγελου που μας λέει να πιάσουμε τη βραχονησίδα Πεταλίδι που κόβει τον βοριά για ένα μικρό διάλειμμα πριν μπούμε στον ορμίσκο του Κάτω Κάμπου, όπως και έγινε. Μερικές φωτογραφίες, νερό, λίγος καφές και σε λίγη ώρα βρισκόμαστε στο παραλιάκι του Κάτω Κάμπου για να βγούμε λίγο έξω από τα σκάφη να ξεμουδιάσουμε. Για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι του expedition που φοβόμουν, είχε περάσει. Ο καιρός άρχισε να σπάει σιγά σιγά και μας έμειναν λίγα μίλια ακόμη για να μπούμε στον κόλπο της Καλοταρίτισσας.
Ένα σνακ, χαλαρή συζήτηση με τους Αντώνηδες και σε λίγα λεπτά είχαμε επανέλθει. Mε τον Αντώνη Σωτηρόπουλο συζητάμε για τα greenland κουπιά μας και τα ανταλλάσσουμε για το υπόλοιπο της διαδρομής.
Ενώ εμείς απολαμβάνουμε το τοπίο και τη συζήτηση, βλέπω τον Άγγελο να παιδεύεται με τη συσκευή αναμετάδοσης του στίγματος. Κάποιο θέμα έχει δημιουργηθεί με κάποια αναβάθμιση του λογισμικού της συσκευής και επιτρέπει μόνο χειροκίνητη μετάδοση σήματος. Τον παροτρύνω να αφήσει τη συσκευή και να έρθει μαζί μας να απολαύσουμε την παρέα και την ομορφιά του τοπίου.
Μου εξηγεί ότι ο λόγος που ασχολείται εντατικά με την συσκευή είναι ότι θέλει να λειτουργεί σωστά, για να μας βλέπουν φίλοι και συγγενείς και να μην ανησυχούν. Όταν βλέπεις τέτοιους ανθρώπους με υπευθυνότητα και ενσυναίσθηση, χαίρεσαι που η ζωή τους έφερε και στο δικό σου μονοπάτι!
Φεύγοντας από τον Κάτω Κάμπο πάμε κατευθείαν για τον κόλπο της Καλοταρίτισσας παρακάμπτοντας το ναυάγιο του πλοίου OLYMPIA μιας και ο καιρός καλά κρατεί ακόμα. Μπαίνοντας στον κόλπο αισθάνεσαι μια ασφάλεια και αγαλλίαση ενώ έξω τα κύματα σκάνε με θόρυβο πάνω στα βράχια. Βγάζουμε τα σκάφη έξω στην παραλία τακτοποιούμαστε και σιγά σιγά έρχεται και το φαγητό που παραγγείλαμε από την καντίνα.
Έπειτα από 9 ναυτικά μίλια απολαμβάνουμε το φαγητό, αλλάζουμε ρούχα και συγχρόνως θαυμάζουμε τον ουρανό με τα φανταχτερά χρώματα που έχει πάρει, καθώς ο ήλιος ετοιμάζεται και αυτός για τον βραδινό του ύπνο. Τα σκάφη στην σειρά παρατεταγμένα είναι και αυτά χάρμα οφθαλμού. Ο καθένας μας ετοιμάζεται αναλόγως (σκηνές, υποστρώματα, υπνόσακους) ό,τι πιο άνετο για να ξεκουραστούμε όσο πιο καλά μπορούμε, ξέροντας ότι αύριο μας περιμένει μεγάλη και γεμάτη μέρα. Θα πρέπει να διανύσουμε περίπου 30 ναυτικά μίλια για να βγούμε σε ασφαλές μέρος!
Παίρνοντας μια ξαπλώστρα που βρήκα λίγο πιο πέρα, μπήκα στον πειρασμό να σπαταλήσω 1-2 ώρες ύπνου χαζεύοντας τα αστέρια και απολαμβάνοντας την ησυχία. Μετά από λίγο άρχισαν να περνούν από μυαλό μου οι κλασικές σκέψεις που κάνω αυθόρμητα όταν κοιμάμαι στη εξοχή του τύπου «πως ο άνθρωπος μπορεί να περάσει όμορφα με λίγα και απλά πράγματα, πόσο έχουμε αποκοπεί από τη μητέρα φύση, πώς ζούσαν παλιά οι άνθρωποι κ.λπ.». Τα ματιά αρχίζουν να βαραίνουν. Ώρα για έναν γλυκό ύπνο μέσα στο καινούριο bivouac και το αφράτο υπόστρωμα.
“Ο χρόνος όμως μας πιέζει και φύγαμε γρήγορα για την επομένη στάση, την παραλία Χάλαρα. Ο ήλιος είναι πλέον ψηλά. Ο αέρας σχεδόν άπνοια. Η θάλασσα έχει φορέσει το βαθύ μπλε έντονο καθαρό φόρεμά της.”
Την επομένη μέρα κατά τις 5 το πρωί είμαστε όλοι στο πόδι, γεμάτοι ενέργεια. Ένα γρήγορο συμμάζεμα του εξοπλισμού μας και κατά τις 6 ήμασταν στην θάλασσα. Βγαίνοντας από τον κόλπο και στρίβοντας για τη νότια πλευρά του νησιού συναντάμε μπουνάτσα και άπνοια σε μερικά σημεία, σε αντίθεση με το δελτίο καιρού που το έδινε 4 μποφόρ νοτιοδυτικό.
Η αποστολή συνεχίζεται κανονικά χωρίς κανένα απρόοπτο. Ελαφρύ αεράκι μας σπρώχνει προς τον προορισμό μας. Την ησυχία και τη γαλήνη του πελάγους τη διακόπτει ένα μικρό, ταχύτατο φουσκωτό που έρχεται προς το μέρος μας. Είναι ο φίλος Αναστάσης που, όπως μας είχε υποσχεθεί, ήρθε να δει αν χρειαζόμαστε κάτι και να μας πει ότι θα βρίσκεται για λίγες ώρες στη περιοχή, σε περίπτωση ανάγκης. Τον ευχαριστήσαμε για την καλή του πρόθεση, συνεχίζοντας ολοταχώς για την πρώτη μας στάση. Μούρος η παραλία με τα κρυστάλλινα νερά και τη σπηλιά που φιλοξένησε και τα 4 καγιάκ για μερικές φωτογραφίες. Απερίγραπτα χρώματα παντού από το πρωινό φως και τις αντανακλάσεις. Ένα σύντομο διάλειμμα και συνεχίζουμε με τα σκάφη κανονικά την πορεία.
Λίγα μιλιά μετά συναντάμε τη βραχονησίδα Βιόκαστρο. Μέσα από ένα διάσελο βράχων βλέπουμε το μοναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας, καρφωμένο κυριολεκτικά στην απότομη πλάγια του βουνού. Πλησιάζοντας προς την παραλία της Αγίας Άννας, όλο και μεγαλώνει η έκπληξη και το δέος για τον ναό. Αποφασίζουμε να βγούμε για λίγο στην παραλία που βρίσκεται κάτω από το μοναστήρι ακριβώς. Κοιτάζοντας προς τα πάνω, βλέπω με θαυμασμό αυτό το οικοδόμημα και αναρωτιέμαι ποιος το σχεδίασε και πώς έφερε εις πέρας αυτή την κατασκευή που στέκει εκεί πάνω τόσους αιώνες.
Ο χρόνος όμως μας πιέζει και φύγαμε γρήγορα για την επομένη στάση, την παραλία Χάλαρα. Ο ήλιος είναι πλέον ψηλά. Ο αέρας σχεδόν άπνοια. Η θάλασσα έχει φορέσει το βαθύ μπλε έντονο καθαρό φόρεμά της. Τα απότομα βράχια και η άγρια ακτογραμμή συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο κάνοντας εντύπωση σε όλους μας. Συναντάμε ένα ξιφιοκάικο και ανταλλάσσουμε φιλικούς χαιρετισμούς με το πλήρωμα. Ένα πτερύγιο στο βάθος του ορίζοντα στη θάλασσα ήταν το έναυσμα για να ξεχυθεί με ορμή προς αυτό σαν θαλάσσιο λιοντάρι, όπως ονομάζεται και ο τύπος του σκάφους με το οποίο κωπηλατεί, ο Αντώνης Σωτηρόπουλος. Το Aquarius Sea Lion. Σχεδόν χάθηκε στον ορίζοντα. Στον γυρισμό μου εξήγησε ότι μάλλον ήταν ένα μοναχικό δελφίνι χωρίς διάθεση για παιχνίδια. Δεν μπόρεσε να το βγάλει φωτογραφία. Ίσως μια άλλη φορά σταθούμε πιο τυχεροί…
Παραλία Χάλαρα. Εδώ βρίσκει κανείς στα νερά της θάλασσας όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Η ζέστη κορυφώνεται, ο ήλιος ανελέητος. Σκιά πουθενά. Κάτω από ένα βράχο με τον Αντώνη Γαβαλά βάζουμε τα κεφάλια μας, ίσα ίσα για λίγη σκιά. Ο καθένας μας τρώει ό,τι έχει, φρούτα, ξηρούς καρπούς, κονσέρβες, αναγκαία για το τελευταίο κομμάτι της σημερινής διαδρομής. Ο Αντώνης Σωτηρόπουλος μας προσφέρει από μια κούπα ηλεκτρολύτες, αναπληρώνοντας τις δυνάμεις μας.
Φεύγουμε δυναμικά και πάλι. Πάμε προς τα μεταλλεία βωξίτη που λειτουργούσαν παλιά στην περιοχή. Άγγελος και Αντώνης εξερευνούν την ακτογραμμή ενώ εγώ με τον άλλο Αντώνη τους περιμένουμε στα ανοιχτά κρατώντας δυνάμεις για την πορεία. Κοιτάζοντας το μεταλλείο θυμήθηκα τις περιγραφές του Ηλία του Πρέκα από τα Θολάρια, που ήταν σιδεράς στο επάγγελμα και εργαζόταν στο μεταλλείο, για τις απίστευτες δυσκολίες και στερήσεις που ζούσαν εκείνα τα χρονιά οι άνθρωποι, αδιανόητες για μας σήμερα.
Συνεχίζουμε σταθερά όλοι μαζί. Ο ορεινός όγκος του όρους Κρούκελος ορθώνεται μπροστά μας. Κάποτε ήταν δασωμένος με αιωνόβια δέντρα αλλά μια μεγάλη πυρκαγιά, τέλος του 19ου αιώνα, άλλαξε δυστυχώς για πάντα το τοπίο. Η πλεύση συνεχίζεται απολαυστικά καθότι κωπηλατούμε κάτω από τη σκιά του βουνού. Οι ορεινοί κάθετοι όγκοι σβήνουν μέσα στο βαθύ μπλε των νερών. Χαλαρή συζήτηση με τον Άγγελο σε σχέση με το θαλάσσιο καγιάκ στην Ελλάδα και την ωριμότητα του αγοραστικού κοινού σε αυτόν τον τομέα και όχι μόνο.
Φτάνοντας επιτέλους στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού λίγο πριν την παραλία της Μεγάλης Βλυχάδας, μας περιμένει ένας φρέσκος τεσσάρης Γαρμπής κάνοντας την πλεύση των τελευταίων μέτρων δύσκολη και βασανιστική. Οι Αντώνηδες μπαίνουν πρώτοι μέσα στον κόλπο, ακολουθώ και εγώ φτάνοντας κατάκοπος και συγχρόνως περήφανος στην αμμουδιά. Ο Άγγελος δίνει το προτελευταίο στίγμα της τοποθεσίας μας με το Live Map, λίγο πριν μπει μέσα στον κόλπο.
Μια γρήγορη ματιά στην παραλία και βλέποντας διάσπαρτα τα σκουπίδια παντού θυμάμαι ξανά τον σκοπό αυτού του expedition και το πόσο ευαίσθητο είναι το οικοσύστημα γύρω μας. Οι βορινές ακτές πάντοτε υποφέρουν από κάθε λογής απορρίμματα που τα φέρνει ο καιρός από παντού. Θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο πως διαχειριζόμαστε όλη αυτή την παραγωγή και κατανάλωση υλικών αγαθών στον πλανήτη.
Οι δυσάρεστες αυτές σκέψεις μετά από λίγο εξανεμίζονται, μπροστά στη χαρά και την υπερηφάνεια ότι μετά από 30+ ναυτικά μίλια και πολλές ώρες κωπηλασίας είμαστε σε αυτό το υπέροχο απάνεμο μέρος. Όλοι μαζί, χαρούμενοι, στρώνουμε έναν μουσαμά και ετοιμάζουμε βασιλικό γεύμα. Κάθε λογής κονσέρβες (το ζαμπονάκι-κονσέρβα κάνει θραύση), κριτσίνια, μπανάνες, cookies, σαλάμι αέρος και διαφορά αλλά τέτοια εδέσματα μαζί με τα χαμογέλα και το κέφι συνθέτουν μια απερίγραπτη μοναδική στιγμή. Τόσο απλά και συγχρόνως τόσο πλούσια. Η κούραση δεν αργεί και πολύ να έρθει. Μια ξεχωριστή γλυκιά κούραση όμως, γεμάτη γαληνή και πληρότητα. Μετά το στρώσιμο των σκηνών και των υπνόσακων, ο ύπνος μας παίρνει στην αγκαλιά του σχεδόν αμέσως.
“Η είδηση αυτή προς στιγμή με έφερε σε αμηχανία. Κοιτάζω με απορία τον Σωτηρόπουλο για να καταλάβω αν είναι κάποιο αστείο. Ο Αντώνης μου απαντά με χαλαρό ύφος ότι για να το λέει ο Άγγελος, κάτι θα έχει ετοιμάσει.”
Χάλαρο ξύπνημα, πρωινό χωρίς βιάση καθώς ο όρμος της Αιγιάλης απέχει μερικά μόλις μιλιά. Λίγη ώρα μετά την αναχώρηση μας προσπερνάει ένα μικρό ιστιοφόρο και επικροτώντας την προσπάθειά μας, το πλήρωμα μας φωνάζει «Μπράβο» για εμψύχωση. Φτάνοντας στον όρμο παρατάσσουμε τα σκάφη στη σειρά. Δείχνουν πανέμορφα και δεν χορταίνεις να τα θαυμάζεις με φόντο τα πρασινογάλαζα νερά. Ο Αντώνης Γαβαλάς μας κερνά πίτσες και αναψυκτικά. Ο ανεφοδιασμός νερού απαραίτητος, καθώς τα 8 – 10 λίτρα που είχαμε μαζί ο καθένας μας ήταν στο τέλος. Λουόμενοι, ένα κανό στη θάλασσα και τα αυτοκίνητα με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται στο λιμάνι πάνω κάτω, μας επαναφέρουν στον πολιτισμό γρήγορα. Τηλεφώνα στα αγαπημένα μας πρόσωπα, χαλαρή συζήτηση.
Ρωτώντας τον Άγγελο και τον Αντώνη πώς αξιολόγησαν το επίπεδό μας στην κωπηλασία από την εμπειρία τους ως εκπαιδευτές καγιάκ, μας διαβεβαιώνουν ότι είμαστε σε κάλο επίπεδο. Μάλιστα ο Άγγελος μας είπε ότι αν συνεχίσουμε τις προπονήσεις και κάποιες εκπαιδεύσεις ακόμα, θα μπορούμε να συμμετάσχουμε κάλλιστα σε ένα από τα επόμενα expedition. Πιο μεγάλο, πιο απαιτητικό. Η είδηση αυτή προς στιγμή με έφερε σε αμηχανία. Κοιτάζω με απορία τον Σωτηρόπουλο για να καταλάβω αν είναι κάποιο αστείο. Ο Αντώνης μου απαντά με χαλαρό ύφος ότι για να το λέει ο Άγγελος, κάτι θα έχει ετοιμάσει. Χωρίς να έχουμε ολοκληρώσει αυτή την αποστολή, η κούραση να είναι διάχυτη στο σώμα, ένα expedition 3-4 φορές πιο απαιτητικό, μονό τρόμο προκαλεί. Όμως είναι αργά πλέον. Ο σπόρος της περιέργειας και του ενθουσιασμού για μια νέα αποστολή έχει ήδη φυτρώσει. Με το πέρασμα λίγων λεπτών δεν άντεξα, ρωτώ τον Άγγελο, τάχα αδιάφορα, για πιο πολλές πληροφορίες για το νέο εγχείρημα που σκέπτεται. Μου εξηγεί το βασικό πλάνο λέγοντας ότι έχουμε αρκετό καιρό να ετοιμαστούμε και να μην αγχώνομαι. Κατά περίεργο τρόπο μετά από αυτά τα ευχάριστα νέα η κούραση εξαφανίζεται από το σώμα μου ως δια μαγείας. Πώς η σκέψη αλλάζει την ψυχολογία σου από τη μια στιγμή στην άλλη…
Μπαίνουμε στα σκάφη και πάμε όλοι σταθερά προς την παραλία του Αγίου Παύλου. Τώρα τα νερά είναι γνώριμα. Παρόλα αυτά, τον καιρό τον έχουμε ακόμα φρέσκο, κόντρα μας. Φτάνοντας στην ακτή βγάζουμε φωτογραφίες τα σμαραγδένια νερά και το πανό με το μήνυμα «Προστατεύουμε τις θάλασσες – Save the Seas». Κάνω λίγες λήψεις και με το drone μιας και ο αέρας δυνάμωσε και οι πτήσεις γίνονται στο όριο. Θέλω να απαθανατίσω την ομορφιά του τοπίου. Ο Άγγελος είχε ξαναπεράσει από το σημείο πριν ακριβώς 10 χρόνια όταν έκανε τη διάσχιση της Ελλάδας με καγιάκ, 1000 μίλια!
Συνεχίζουμε δυναμικά το τελευταίο κομμάτι για τον τερματισμό. Αντώνης και Άγγελος φεύγουν μπροστά με τα wing κουπιά τους στο φόρτε τους. Εγώ με τον Σωτηρόπουλο απολαμβάνουμε την πλεύση με τα greenland paddles συζητώντας για τις τεχνικές τους στην πλεύση. Συγχρόνως ο Αντώνης με συμβουλεύει τι πρέπει να κάνω αν βρεθώ μόνος σε δύσκολες καταστάσεις σε σχέση με την ποδιά του καγιάκ και διάφορα άλλα πολύτιμα. Ανταλλάσσουμε απόψεις για την κλιματική αλλαγή, συμφωνώντας ότι στα νερά της θάλασσας η θερμοκρασία έχει ανεβεί ανησυχητικά τα τελευταία 10 χρονιά.
Χωρίς να το καταλάβουμε φτάνουμε στον φάρο του λιμανιού των Καταπόλων. Ένα μόνο μίλι πριν από τον τερματισμό. Όλοι μαζί μπαίνουμε στον κόλπο, βγάζουμε μερικές τελευταίες φωτογραφίες στο εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα και πάμε για τερματισμό. Τα παιδιά ανάβουν πανηγυρικά τα βεγγαλικά. Βγαίνουμε στην παραλία που πριν από 48 ώρες περίπου είχαμε ξεκινήσει. Με τον Αντώνη Γαβαλά κοιταζόμαστε σαν να μην το πιστεύουμε. Η χαρά και η υπερηφάνεια είναι διάχυτη σε όλους.
Τα παιδιά πρέπει να φύγουν το επόμενο πρωί λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Κάνουμε ένα γρήγορο συμμάζεμα των σκαφών, ένα ντους, λίγη ξεκούραση και ορίζουμε σημείο συνάντησης σε μια ταβέρνα για φαγητό και απολογισμό της περιπέτειας. Λίγες ώρες αργότερα αποχαιρετάμε τους νέους μας φίλους, χωρίς να τους χορτάσουμε, αλλά δίνοντας υπόσχεση ότι θα τα πούμε σύντομα και θα επικοινωνούμε τακτικά.
Γενικός απολογισμός; Ο γύρος της Αμοργού σε 48 ώρες! Απόκτηση δύο καρδιακών φίλων και μοναδικών προσωπικοτήτων. Ανάδειξη της ομορφιάς των τοπίων της Αμοργού μέσα από φωτογραφικό υλικό και βίντεο. Μεγαλύτερη δίψα για καγιάκ. Ελπίδα ότι προσφέροντας έστω τα λίγα αυτά που μπορέσαμε να κάνουμε, βοηθάμε και εμείς για ένα καλύτερο μέλλον σε ό,τι αφορά την προστασία των θαλασσών.
