Το σημαντικό σε αυτή τη δουλειά είναι ότι αποτελεί σημαντικό αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας σε ένα νησί, που σήμερα ευημερεί χάρη στον τουρισμό, και που όμως οι μόνιμοι κάτοικοι δεν παύουν να ανατρέχουν στις ρίζες τους.
Όλα ξεκίνησαν από την πρωτοβουλία δυο Μεγαλοχωριανών της δασκάλας Αργυρώς Πιτσικάλη και της εκδότριας Άννας Σαλιβέρου Βαγιανάκου, που ενέπνευσαν αυτή τη συναρπαστική δημιουργική προσπάθεια.
Το παραμύθι το έγραψαν οι μικροί μαθητές, οι οποίοι και το σχεδίασαν, εικονογράφησαν, τύπωσαν και βιβλιοδέτησαν με τις οδηγίες των δασκάλων τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το Δημοτικό Σχολείο Ακρωτηρίου με καταπλήσσει με την υποδειγματική λειτουργία και τη ποιότητα των μαθητών και των δασκάλων τους. Τον Ιούνιο 2018 εικόνες του σχολείου ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο με το “Πλοίο της ειρήνης” μετά την επίσκεψη των Χιμπακούσα στο σχολείο. Και τότε είχα εντυπωσιασθεί με το ενδιαφέρον των μαθητών και τις ουσιαστικές ερωτήσεις, που έκαναν στους επιζήσαντες των ατομικών βομβών.
https://mariasot.blogspot.com/2018/06/blog-post.html
Όμως και με την εκδότρια Άννα Σαλιβέρου (ο παππούς της ήταν αδελφικός φίλος του πατέρα μου) είχαμε ξανασυναντηθεί σε δρόμους αναζήτησης της ψυχής της Σαντορίνης, όταν μετά την έκδοση του βιβλίου της με παραδοσιακές συνταγές της γιαγιάς της η κόρη μου Νίκη Σωτηροπούλου διοργάνωσε στην Αθήνα το Φεβρουάριο του 2014 μιαν εκδήλωση με τίτλο “Σαντορίνη, αγάπη μου” στην οποία η Άννα μαγείρεψε και δοκιμάσαμε σαντορινιές γεύσεις κι εγώ χάρηκα διαπιστώνοντας ότι και οι νεότερες γενιές γοητεύονται από την παράδοση του νησιού και δεν αρκούνται στην εφήμερη λάμψη της τουριστικής εκμετάλλευσης.
 |
| Νίκη Σωτηροπούλου και Άννα Σαλιβερου |
Σήμερα με αυτό το παραμύθι το Δημοτικό Σχολείο Ακρωτηρίου αποδεικνύει ότι σε ένα τόπο, που συχνά κάποιοι κατηγορούν ότι ενδιαφέρεται μόνο για το χρήμα, τα παιδιά μας διδάσκουν τη διαχρονική αξία της Γνώσης, που όπως γράφουν στο παραμύθι τους “πλουτίζει το νου, ζεσταίνει την καρδιά και χορταίνει την ψυχή” του κάθε ανθρώπου.
Αυτό το μικρό υπέροχο παραμύθι πραγματικά φωτίζει σαν φάρος αισιοδοξίας για το μέλλον του νησιού μας. Σε μιαν εποχή που τα παιδιά μαθαίνουν να διαβάζουν και να γράφουν με τα κάθε είδους τάμπλετ, στο Ακρωτήρι έμαθαν ότι το Ιντερνετ δεν είναι μόνο για διασκέδαση, αλλά μπορεί να διευκολύνει κάθε συλλογική προσπάθεια σμίγοντας τους ανθρώπους σε ένα κοινό όραμα.
Μακάρι σε κάθε σχολειό της Ελλάδας μας να πραγματοποιούνται τέτοιες γόνιμες συλλογικές δημιουργίες.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
