28/02/2024
Ένας χρόνος μετά και νομίζω ότι όσα πικρά διαπιστώσαμε και σκεφτήκαμε μετά από αυτή την τραγωδία μένουν ίδια…
Σε καιρό ειρήνης δεν υπάρχουν εχθρικά πυρά, θυσίες, παράπλευρες απώλειες αλλά δολοφονίες.
Η δικαιοσύνη αναζητείται…
(Η)Τραγωδία
Το δίχως άλλο η λέξη που αρθρώνεται συχνότερα κατα τα τελευταία σκοτεινά 24ωρα, σε βαθμό στερεοτυπίας και με κίνδυνο να χάσει την κυριολεκτική της σύνδεση με το αρχαιοελληνικό δραματικό είδος ποιητικού λόγου.
Η τραγωδία στη σύγχρονη Ελλάδα δεν σχετίζεται με τη μυθοπλασία και δεν περιλαμβάνει κανενός είδους κάθαρση. Εμφανίζεται επαναλαμβανόμενα ως οδυνηρή εξέλιξη απώλειας ανθρώπινων ζωών, τρόμου και ανασφάλειας σε κατά τα άλλα καθημερινές και απλές για τον δυτικό κόσμο καταστάσεις.
Αυτή η επανειλημμένα τραγική εξέλιξη της καθημερινότητας, που συνδέεται με μια διαρκώς ανέτοιμη και πρόχειρη κρατική λειτουργία, γαλουχεί για δεκαετίες ολόκληρες γενιές σε μια παράδοξη κανονικότητα.
Μια κανονικότητα που όλα είναι πιθανά να συμβούν, που ο θυμός διαδέχεται το θρήνο πριν έρθουν η λήθη και η ανοσία στο παράλογο να αντικαταστήσουν τη λογική.
Ο συλλογικός θρήνος ακόμα και αν αυτός εκφράζεται μέσα απο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μια φυσιολογική εξέλιξη.
Η οργισμένη αναζήτηση υπευθύνων είναι μία αναμενόμενη αντίδραση. Με το θυμικό κλονισμένο είναι εύκολο να φταίει ο σταθμάρχης, η κυβέρνηση, οι δικαστές και οι δημοσιογράφοι.
Η λήθη όμως της επόμενης εβδομάδας, η αμνησία που καθιστά την υγεία, την ασφάλεια, την παιδεία, τη δικαιοσύνη δευτερεύουσες προτεραιότητες ή ανύπαρκτες έννοιες αποτελούν την αγαπημένη και πιο φυσική μας συνήθεια.
Με αυτη τη συνήθεια, μπόλικο κομματικό οπαδισμό και λίγο υπερήφανο εγωκεντρισμό πετύχαμε να χτίσουμε το πιο επικίνδυνο και εχθρικό για τους πολίτες του, κράτος της Ευρώπης.
Πριν διασταυρώσουμε τα ξίφη μας για το ποια κυβέρνηση τα εκανε χειρότερα, για το ποιοι δημοσιογράφοι διαστρεβλώνουν κάθε έννοια λογικής, ποιοι δικαστές καθιστούν τη δικαιοσύνη μονόφθαλμη ας δούμε το τέρας στον καθρέφτη γιατί όλοι αυτοί είναι η δική μας παράλογη κανονικότητα.
Αν λειτουργούν καποιοι φωτεινοί σηματοδότες σε αυτό το σκοτάδι τότε αυτοί είναι τα παιδιά που με κίνδυνο της ζωής τους βοήθησαν τους συνεπιβάτες τους,
οι πυροσβέστες που δούλεψαν νυχθημερόν ανάμεσα σε συντρίμμια,
το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που έδωσε μάχη για να σώσει ζωές
και οι πολυάριθμοι εθελοντές αιμοδότες.
Το φιλότιμο δηλαδή, αυτή η πολύτιμη πρώτη ύλη που διαθέτουμε ακόμα…
Αν τα “βρούμε” και με τη λογική και τη συναίνεση ίσως υπάρξει ελπίδα.
