Σίγουρα τα μικρά έργα και οι μικρές λιμνοδεξαμενές είναι τα καταλληλότερα για τη συλλογή του νερού, π.χ. ο Μανώλης Γλέζος ήταν από τους πρωτοπόρους που κατασκεύασαν μικρά ανασχετικά φράγματα στην Απείρανθο της Νάξου, αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε και τα έργα των μεγαλύτερων λιμνοδεξαμενών που ήδη έχουν γίνει ή βρίσκονται σε εξέλιξη. Π.χ. η λιμνοδεξαμενή της Σερίφου είναι ένα έργο πολλών χρόνων που έχει χωρητικότητα 600.000 κυβικά, αλλά όμως δεν είναι συνδεδεμένη με κανένα δίκτυο για να διοχετεύει το νερό. Επίσης αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Νάξο, το φράγμα του Τσικαλαριού, είναι σημαντικό και υπολογίζεται ότι θα ολοκληρωθεί μέχρι το 2020.
Η εισήγηση τοποθετήθηκε κατά των αφαλατώσεων, όμως πρέπει να δούμε πώς από το σημερινό μοντέλο αντιμετώπισης της λειψυδρίας σε πολλά νησιά, θα φθάσουμε στο μοντέλο βιώσιμης διαχείρισης, περνώντας και από τις αφαλατώσεις. Ας σκεφτούμε ότι η προσπάθεια που έγινε τα τελευταία χρόνια από το Υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής να καταργήσει την κοστοβόρα μεταφορά στα άνυδρα νησιά με υδροφόρα πλοία, σχεδόν φθάνει στο τέλος αφού οι εγκαταστάσεις μονάδων αφαλάτωσης ήταν αυτές που υποκατέστησαν την μεταφορά που κόστιζε στο ελληνικό δημόσιο γύρω στα 13 – 14 ευρώ το κυβικό, εξοικονομώντας έτσι μερικά εκατομμύρια.
Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν, πρέπει να προχωρήσουμε συλλογικά η Πολιτεία και εννοώ και το κεντρικό κράτος και η Τοπική Αυτοδιοίκηση Δημοτική και Περιφερειακή, να επεξεργαστούμε ολοκληρωμένες πολιτικές διαχείρισης που θα εξασφαλίσουν μακροχρόνια σταθερές λύσεις…..»