Ο Χρήστος Cesarios Αντωνιάδης, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που φιλοξενείται στο site www.polismagazino.gr
Χρήστος Cesarios Αντωνιάδης: “Η συνύπαρξη τέχνης και δημοσίου χώρου μπορεί να δώσει το έναυσμα για την αναβάθμιση των τελευταίων και να προσδώσει ταυτότητα και χαρακτήρα”
“Να εξελίσσομαι να πειραματίζομαι να μαθαίνω… και παράλληλα ως δάσκαλος να μεταδίδω να εμπνέω και να διεγείρω τη φαντασία των μαθητών.”
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη ζωγραφική – γλυπτική; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι με χαρτιά, μολύβια, χρώματα, ξύλα, πινέλα, μέταλλα και άλλα υλικά. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με γιαγιά ζωγράφο με πολύ φαντασία από την Καισάρεια της Καππαδοκίας (εξ ’ου και το (Cesarios) τιμής ένεκεν για τις χαμένες πατρίδες) και πατέρα Ξυλογλύπτη δωρικό με πολύ καλή τεχνική. Από μικρός ισορροπούσα ανάμεσα στο φανταστικό κόσμο των χρωμάτων και της προοπτικής, με την αφαίρεση και τεχνική της συμμετρίας και του αυστηρού της γλυπτικής. Στην πορεία και αναζήτησή μου το 1991 παρακολουθώ μαθήματα ξυλογλυπτικής στην παραδοσιακή σχολή της Καλαμπάκας και το 1993 -1998 στη σχολή καλών τεχνών της Θεσσαλονίκης στο τμήμα γλυπτικής με καθηγητή τον Γιώργο Τσάρα. Παράλληλα παρακολουθώ μαθήματα Αγιογραφίας στη σχολή Γεωργιάδη 1996-1997. Τα χρόνια της Θεσσαλονίκης ήταν τα πιο σημαντικά και παραγωγικά για να πειραματιστώ πλέον ώρες ατελείωτες και να αρχίζω να ισορροπώ ανάμεσα στο φανταστικό το ρεαλιστικό, το ορθό, το θεϊκό το μυθικό και το σύγχρονο της τέχνης στη ζωγραφική και παράλληλα στη γλυπτική σε ξύλο ιδιαίτερα σκληρό υλικό να τολμώ να παίζω με το κλασικό, με το παραδοσιακό, τη λαογραφία αλλά και φόρμες μοτίβα με επιρροές από πολλούς πολιτισμούς. Επίσης μεγάλο ρολό έπαιξαν εκείνη την εποχή φίλοι καλλιτέχνες (Σωτήρης Τασιόπουλος, Γρήγορης Ζευγαράς, Χρήστος Κουκουβίκης, Κώστας Καραδήμας, Γιώργος Τσούτσας κ.ά.) που οι μεταξύ μας συνεργασίες και πειραματισμοί για χρόνια βοήθησαν ώστε να αρχίζω να ανακαλύπτω το ταλέντο και να δημιουργώ σιγά σιγά το δικό μου στιλ. Το 1999- 2002 δημιουργώ με φίλους ένα μουσικό εικαστικό πολυχώρο στη Λάρισα το Β .LIVE έχοντας την εικαστική επιμέλεια. Το 2002 -2010 μπαίνω στο χώρο της διδασκαλίας και μετάδοσης. Δημιουργώ το πρότυπο εργαστήρι γλυπτικής ξύλου και πεπιεσμένου χαρτιού του Δήμου Λαρισαίων από τα μοναδικά σε Δήμο σε όλη την Ελλάδα και κάθε χρόνο συμμετέχουμε σε φεστιβάλ και εκθέσεις με τους μαθητές των εργαστήριων.
2003-04-05 Συνεργάζομαι με το θέατρο Τεχνών και σκηνογραφώ τις παραστάσεις (Εμιγκρέδες, Αμερικανικό Βούβαλο). Το 2006-07-08 Συνεργάζομαι με το κουκλοθέατρο (ΤΙΡΙΤΟΜΠΑ) και τη Σοφία Φουτζοπούλου και κατασκευάζω τα σκηνικά και τις κούκλες για τις παραστάσεις του κουκλοθέατρου. Το 2009 Ολοκληρώνω τη σειρά των έργων ζωγραφικής με θέμα (VITHOLOGI βυθολογία) αφορμή της οποίας ήταν η Σαντορίνη και η χαμένη Ατλαντίδα και μεταφορά της έκθεσης σε Θεσσαλονίκη- Αθήνα- Λάρισα –Ρώμη και Βαλένθια της Ισπανίας. Το 2010 Μετακομίζω το εργαστήρι (ατελιέ) στη Σαντορίνη. Το 2012 έως 2016 Δημιουργία εργαστήριων Γλυπτικής ξύλου και πεπιεσμένου χαρτιού υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Ν. Αιγαίου και του ΚΕΚ Γεννηματάς στον χώρο του Επαρχείου Θήρας. Το 2013 -14 Συμμετοχή στη Santorini Biennale – 2nd Biennial of Modern Art. 2014 Συμμετοχή στην έκθεση σύγχρονης τέχνης ΑRTTHIRA στη Σαντορίνη. Το 2013-14-15-16-17-18 Συμμετοχές στην ετήσια έκθεση ζωγραφικής του Αγίου Γεώργιου της Οίας. Το 2017 έως σήμερα συστήνω με μια ομάδα καλλιτεχνών την Κοιν.σ.επ ART.t.o.s (art team of Santorini) μοναδική στις Κυκλάδες με εργαστήρια καλών τεχνών (ζωγραφική – γλυπτική – ξυλογλυπτική – χειροτεχνίας και εικαστικών), με τμήματα παιδικά -εφηβικά- ενήλικων και συμμετέχοντες μαθητές έως τώρα 480 άτομα με παρουσιάσεις και εκθέσεις κάθε χρόνο από τα τμήματα ενήλικων. 2018-19 Συμμετοχή στον 20ο παγκόσμιο διαγωνισμό παιδικής ζωγραφικής Biennial World Children’s Art Exhibition της Ιαπωνίας με εκπροσώπηση της art.t.o.s μαζί με την εικαστικό Γεωργία Τρυψιάνη και με αρωγό το Δήμο Θήρας με μια ομάδα μαθητών από τα παιδικά τμήματα ζωγραφικής. Το έργο μιας μαθήτριας με τίτλο “Traditional festival of Santorini” απέσπασε το βραβείο Kanagawa παρουσιάζοντας τη Σαντορίνη σε όλο τον κόσμο με τη δική της παιδική ματιά και ξεχωρίζοντας ανάμεσα σε 27.599 παιδιά. Το 2020 Συμμετοχή και εκπροσώπηση στον πανελλήνιο διαγωνισμό παιδικής ζωγραφικής που διοργάνωσε το Μουσείο κυκλαδίτικης τέχνης με 98 παιδιά των τμημάτων ζωγραφικής της art.t.o.s με αρωγό το Δήμο Θήρας. Και σε αυτή την περίπτωση ένας μαθητής απέσπασε το 1ο βραβείο ενώ είχαμε και 2 ακόμη στους διακριθέντες ανάμεσα σε 26.500 συμμετοχές. Συνεχίζω στην Σαντορίνη με την ιδιότητα του επαγγελματία εικαστικού να ‘’τρέφομαι’’ από την τέχνη και την καλλιτεχνική εκπαίδευση.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Αγαπώ τους σουρεαλιστές, μεταφυσικούς και υπερρεαλιστές. Είναι κάτι όμως που θα μπορούσαν να απαντήσουν οι θεωρητικοί με ακρίβεια. Η αλήθεια είναι ότι έχω μελετήσει και με έχουν επηρεάσει πολλά κινήματα. Θα μπορούσα να πω ότι τα έργα μου τα τελευταία χρόνια ανήκουν στη σφαίρα του “φανταστικού” από τη μυθολογία των λαών, την αστροφυσική και τους πλανήτες, ανάμεσα στο ονειρικό με το πραγματικό. Πειραματίζομαι σε νέες τεχνικές και δημιουργώ έργα τέχνης εκφράζοντας σκέψεις όνειρα και συναισθήματα καθώς και ενδόμυχες παρορμήσεις όπου λαμβάνουν μορφή, σχήμα, χρώμα και μέγεθος ειδικά στην ζωγραφική και θα τα εντάξω στο σουρεαλισμό, ενώ στη γλυπτική αμφιταλαντεύομαι στο φανταστικό το ρεαλιστικό και το ρομαντικό και νομίζω θέλω κάποια χρόνια ακόμα για να καταλήξω. Εξάλλου έρχεται η εποχή και οι εξελίξεις… που νέα κινήματα είναι προ τον πυλών …στην τέχνη!
Από που αντλείτε την έμπνευσή σας; Από μικρό παιδί 4 χρόνων η έμπνευση μου ήταν το εξοχικό στα Μεσάγγαλα, στα παράλια κάτω Ολύμπου ένα μικρό σπιτάκι μπροστά στο κύμα που πολλές φορές ακόμη και σήμερα μπαίνει το κύμα μέσα στο σπίτι… Κάθε πρωί λοιπόν έβλεπα την ανατολή και τον ήλιο κατακόκκινο…μαγευόμουν από τη θάλασσα και τον βυθό, καταλαβαίνετε λοιπόν τους συνειρμούς τις εμπνεύσεις και τους φαντασιακούς κόσμους που έπλαθα και ζωγράφιζα. Όσο μεγάλωνα συνήθως η έμπνευση ήταν από τα βιώματα, τον έρωτα, τα ταξίδια, τον τόπο την ιστορία, τους αρχαίους πολιτισμούς, το μεταφυσικό το σήμερα και κάποιες φορές το φανταστικό μέλλον. Τα τελευταία χρόνια εμπνέομαι από την Σαντορίνη όπου ζω, με τους μύθους της χαμένης Ατλαντίδας και το γεωλογικό φαινόμενο του νησιού. Χρησιμοποιώντας τη φαντασία επινοώ ιδεώδεις, φανταστικούς κόσμους και βυθούς στους οποίους συνδυάζω ελεύθερα τα στοιχεία του μύθου που προσαρμόζονται στις βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες. Εκφράζω κατ’ αυτό τον τρόπο τις σκέψεις, τα συναισθήματα και κινούμαι ονειρικά προς μια προσπάθεια ελευθερίας, λύτρωσης και συμβολισμού για εμένα και μετέπειτα για τον θεατή.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Δεν υπάρχει παρθενογένεσης. Υπάρχει συνέχεια, υπάρχει εξέλιξη μια συνεχής μετάβαση στην τέχνη. Φυσικά και υπάρχουν από την αρχαιότητα, γλύπτες, ζωγράφοι, φιλόσοφοι, ποιητές, μουσικοί αλλά και αρκετοί νεότεροι εικαστικοί όπως και λαϊκοί καλλιτέχνες. Όπως ανέφερα και στην αρχή της συνέντευξης το πρώτο λάκτισμα ήταν με την γιαγιά τον πατέρα και τους φίλους αλλά νομίζω ότι ο πρώτος από τους μεγάλους συγχρόνους ζωγράφους και γλύπτες που επηρέασε πάρα πολύ τα παιδικά μου χρόνια είναι ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Ήμουν Τετάρτη δημοτικού και σε μια εκπαιδευτική εκδρομή που κάναμε από τη Λάρισα στο Βόλο, στο αρχαιολογικό μουσείο και στο μουσείο του ντε Κίρικο, (γεννήθηκε στον Βόλο το 1888), είδα έργα του πρώτη φορά και ήταν κοντά στις φόρμες και στα σχέδια που έκανα στο δημοτικό. Παρόλο που πέρασαν τόσα χρόνια εκείνη η στιγμή είναι ακόμη χαραγμένη στο μυαλό μου. Αργότερα στο γυμνάσιο αρχίζω να βουτάω στα μονοπάτια και στα σχέδια του Σαλβαδόρ Νταλί που ήταν καταλύτης για να αγαπήσω τον σουρεαλισμό και τον κόσμο του ονειρικού, επίσης θα αναφέρω και τους Ρενέ Μαγκρίτ, Φρίντα Κάλο, Πολ Ντελβό, Μαξ Ερνστ, Χένρι Μουρ και από τους Έλληνες ο αγαπημένος Νίκος Εγγονόπουλος, Γιώργος Δέρπαπας, Θόδωρος Πανταλέων, Βάσω Κατράκη, Γιαννούλη Χαλεπά, Γιώργο Τσάρα και Γιώργο Χουλιαρά.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Να εξελίσσομαι να πειραματίζομαι να μαθαίνω…και παράλληλα ως δάσκαλος να μεταδίδω να εμπνέω και να διεγείρω τη φαντασία των μαθητών.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο; Σε σχέση με την Ευρώπη έχουμε ακόμα δρόμο, αλλά μπορώ να πω ότι στην Ελλάδα είναι σαφώς πιο αποδεκτή η τέχνη και οι καλλιτέχνες από ότι ήταν πριν 30 χρόνια και όλα ξεκινάνε από την παιδεία. Πέρα από την κρίση τα τελευταία χρόνια και πολλούς καλούς νέους καλλιτέχνες έχουμε και καλές γκαλερί και οι φιλότεχνοι αυξήθηκαν. Το θέμα είναι τι ρόλο παίζει η κεντρική εξουσία και τι γραμμή θέλει να περάσει για τις τέχνες τα καλλιτεχνικά μαθήματα και τον πολιτισμό γενικότερα! Ο ρόλος που καλείται να παίξει η Τέχνη στο δημόσιο χώρο, εκτός από ένα μέσο έκφρασης και εξωτερίκευσης συναισθημάτων και σκέψεων του δημιουργού, αποτελεί παράλληλα και ένα μέσο επικοινωνίας. Ένα μέσο επικοινωνίας όπου οι θεατές/πολίτες γίνονται κοινωνοί του έργου του καλλιτέχνη που βρίσκεται σε αυτόν τον χώρο και που μεταξύ τους δημιουργείται ένας «ανοιχτός διάλογος». Υπό αυτό το πρίσμα, η συνύπαρξη τέχνης και δημοσίου χώρου μπορεί να δώσει το έναυσμα για την αναβάθμιση των τελευταίων και να προσδώσει ταυτότητα και χαρακτήρα. Να φανταστούμε δηλαδή τους δημόσιους χώρους της πόλης μας σαν μία δεξαμενή συζητήσεων, διαφωνιών, σκέψεων και συναισθημάτων των θεατών/πολιτών μέσω της παρεμβατικής παρουσίας του έργου.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Τα μελλοντικά σχέδια για 2 συνέργειες και μια εγκατάσταση μείνανε στο ράφι και περιμένουν τις εξελίξεις, η μια για Σαντορίνη και η άλλη στα πάτρια στη Λάρισα. Επίσης στη σχολή της ART.t.o.S ετοιμάζουμε την άνοιξη, την αναδρομική έκθεση των ενηλίκων αν όλα πάνε καλά και αρθούν τα μέτρα και τη δημιουργία 3 νέων τμημάτων και εργαστηρίων ζωγραφικής – σχεδίου, κοσμήματος και ψηφιδωτό. Επίσης, για το 2021 έχουμε την συνδιοργάνωση με το Δήμο θήρας τον 1ο διαγωνισμό παιδικής ζωγραφικής και για 2022 ενός διεθνές συμπόσιο γλυπτικής στη Σαντορίνη!
