Το περιοδικό Condé Nast Traveller και ο συγγραφέας Timothy O’ Grady γράφουν για τους λόγους που πρέπει να επισκεφτεί κάποιος την Σαντορίνη, εκτός σεζόν.
Το περιοδικό Condé Nast Traveller επιλέγει για άλλη μια φορά να προβάλλει τα ελληνικά νησιά, αυτή τη φορά κάνοντας αφιέρωμα στην Σαντορίνη.
Ο συγγραφέας Timothy O’Grady περιγράφει γλαφυρά την εμπειρία του από την επίσκεψη στο νησί, όχι όμως το καλοκαίρι που «σφύζει» από τουρίστες, αλλά εκτός σεζόν, τον χειμώνα.
Ένα νησί με ιστορία
«Η Σαντορίνη δεν είναι μόνο ένα μέρος από παρθένα, λευκά χωριά με μπλε θόλους και γοητευτικές γυναίκες με ψάθινα καπέλα που κάθονται και ατενίζουν τη θέα», γράφει ο O’ Grady.
Στο μεγαλύτερο μέρος του άρθρου, ο συγγραφέας μιλάει για την ιστορία της Σαντορίνης, που βίωσε 12 μεγάλες ηφαιστειακές εκρήξεις τα τελευταία 650.000 χρόνια, με αποκορύφωμα την Μινωική έκρηξη, που συνέβη γύρω στο 1625 π.Χ. «Το νησί χωρίστηκε σε θραύσματα, σχηματίζοντας αυτό που σήμερα ονομάζεται Σαντορίνη», αναφέρει.
Συνεχίζει περιγράφοντας την άφιξή του με πλοίο, βλέποντας γύρω τα μικρά ακατοίκητα νησάκια που δημιουργήθηκαν από τις εκρήξεις.
Τα «ατού» της Σαντορίνης
Συνεχίζει μιλώντας για τα κρασιά που παράγονται στο νησί, όπως το φημισμένο «Ασύρτικο». Το αγαπημένο κρασί του ίδιου όμως, όπως επισημαίνει, φτιάχνεται στο Κτήμα Σιγάλας στην Οία, από έναν πρώην καθηγητή μαθηματικών.
Όταν επισκέφθηκε εκτός σεζόν το νησί, η Οία είχε μόλις 50 επισκέπτες. Μεγάλη διαφορά με το καλοκαίρι. Φυσικά δεν θα μπορούσε να μην κάνει αναφορά στο ξακουστό ηλιοβασίλεμα της Οίας και τις διάσημες σπηλιές της!
Η παρότρυνση του συγγραφέα
Ο συγγραφέας παροτρύνει, επίσης, τους αναγνώστες να επισκεφτούν λιγότερο φημισμένα μέρη της Σαντορίνης, όπως το Ακρωτήρι, τον Πύργο ή το παλιό εργοστάσιο κονσερβοποίησης τομάτας που έγινε μουσείο στη Βλυχάδα. «Αυτή η άλλη Σαντορίνη δεν είναι «παλιά Σαντορίνη». Είναι ένα μέρος που διαθέτει χώρο για ζεστασιά και σύνδεση με το παρελθόν, ενώ δεν ξεχνά τον σύγχρονο κόσμο», υπογραμμίζει.
Κλείνοντας γράφει:«Ο θάνατος οδήγησε στην αναγέννηση… Το βλέπω στα αμπέλια, στα βύσσινα που μοιάζουν με φλόγες και στα πορτοκάλια το φθινόπωρο, στα άψυχα γκρι και μαύρα του χειμώνα και μετά στο πλούσιο πράσινο της άνοιξης. Μετά από αυτά, στα ώριμα σταφύλια του καλοκαιριού, με μια γεύση που θυμίζει το ηφαίστειο».
