Τον γνώρισα για πρώτη φορά όταν με πήρε τηλέφωνο στο σταθμό να ανέβω στο Μοναστήρι, τις πρώτες μέρες που είχε έρθει στο νησί.
Ανέβηκα και συνάντησα έναν πολύ νέο άνθρωπο, με αυστηρό ύφος και λίγο επιθετικό
απέναντί μου.
– Σε ξέρω Παναγιώτη, ξέρω και την οικογένειά σου , μου είπε, θα σε παρακαλέσω να
απομακρύνεις τα μηχανήματα που έχετε μέσα στο Μοναστήρι.
Ποιος είναι πάλι ετούτος, αναρωτήθηκα, και τι έχει σκοπό να κάνει στο Προφήτη.
Τότε το Ράδιο Σαντορίνη 106,4 είχε τον πομπό του μέσα σε ένα κελί, στο εγκαταλελειμμένο μοναστήρι.
Σε άλλα κελιά είχαν τις εγκαταστάσεις τους όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί πανελλήνιας εμβέλειας.
Το Μοναστήρι του Προφήτη αργοπέθαινε τότε, μπορούσες να δεις τα σκουριασμένα σίδερα στην Νοτιοανατολική του πλευρά, ενώ αν ανέβαινες στην ταράτσα, που είχαμε και τις κεραίες μας, έβλεπες καθαρά την εικόνα της εγκατάλειψης.
Έχω μια προσωπική σχέση με το Μοναστήρι, στα παιδικά μου χρόνια , το κερα Ρηνιώ με πήγαινε και άφηνε όλη την Μεγάλη εβδομάδα εκεί, μπας και με φωτίσει, όπως μούλεγε ο θεός, να γίνω παπάς ή καλόγερος.
Ούτε το ένα έγινα ούτε το άλλο, όμως το αγάπησα το Μοναστήρι όπως όλοι οι Σαντορινιοί.
Είχα δεθεί με τους χώρους του και με πλήγωνε η εικόνα της εγκατάλειψης.
Δεν πίστευα όμως πως ετούτος ο νέος κληρικός θα μπορούσε να τα βάλει με τα κανάλια και τις κεραίες τους, με τις πανίσχυρες τότε εταιρείες κινητής τηλεφωνίας.
– Θα φύγουν όλοι μέσα από το Μοναστήρι, μου είπε αυστηρά, την δεύτερη φορά που μαζί με τον αείμνηστο Στέλιο Σορώτο τον επισκεφτήκαμε για να τον παρακαλέσουμε να μας δώσει κάποιο χώρο για τα μηχανήματά μας.
– Όχι, θα πάρετε τα μηχανήματά σας όσο πιο γρήγορα γίνεται, ήταν η απάντησή του.
Μας είδε στεναχωρημένους και πολύ πιεσμένους και άλλαξε για λίγο ύφος.
– Θα σας δώσω λίγο χρόνο, επειδή είστε Σαντορινιοί, θα τα πάρετε από τα κελιά και για λίγες μέρες, βάλτε τα έξω από τη Μονή, εκεί που είναι τα παλιά κοτέτσια, μας είπε.
Την επομένη και πάντα κάτω από την αυστηρή επιτήρησή του πήραμε το Ραδιο Σαντορίνη 106, και το τοποθετήσαμε εκεί που μας είπε.
Σε ένα παλιό κοτέτσι του μοναστηριού. Μας άφησε αρκετό καιρό εκεί είναι η αλήθεια μέχρι που φύγαμε και πήγαμε εκεί που είμαστε σήμερα, μακριά από την Μονή.
Όταν τα διηγήθηκα όλα αυτά στο κερά-Ρηνιώ, λίγο εκνευρισμένος είναι η αλήθεια, με κοίταξε αυστηρά και μου ξανάπε το γνωστό, αυτό που μούπε και λίγο πριν πεθάνει:
-Βάλτα με όποιον θες, μην τα βάλεις όμως ποτέ με την εκκλησία και με το ράσο, ακόμα κι αν έχεις δίκιο.
Την άλλη μέρα έμαθα πως χτύπησε το ρεύμα, υψηλής μάλιστα τάσης τον ηγούμενο, στην προσπάθειά του να ξηλώσει καλώδια και πίνακες που άφηναν φεύγοντας οι σταθμοί στα κελιά και
κόντευε να τον σκοτώσει.
– Τον είδα μετά από αρκετό καιρό, όταν είχε ξεκινήσει την προσπάθεια να μαζέψει το Μοναστήρι.
Κάτσαμε στην αυλή και τον κοιτούσα απορημένος με το πείσμα του.
–Μ α σοβαρά, πιστεύεις πως θα συμμαζέψεις το Μοναστήρι; Τον ρώτησα;
-Όχι εγώ, ο Προφήτης θα τακτοποιήσει το σπίτι του, μου απάντησε γελώντας.
Η αλήθεια είναι πως ο γέροντας διέψευσε όσους δεν πίστεψαν στην προσπάθειά του.
Έγιναν πολλά στην συνέχεια της γνωριμίας μας. Δεν θα τα γράψω δεν υπάρχει λόγος.
Αφορούν εκείνον κι εμένα.
Θυμάμαι μόνο πως νύχτα μαζί με το Κερα Ρηνιώ λίγο πριν πεθάνει πήγαμε να παρακολουθήσουμε μια λειτουργιά στο Προφήτη.
Μέσα στη σκοτεινή εκκλησιά, και με το φως των κεριών ζήτησα συγνώμη που δεν του στάθηκα όπως έπρεπε.
Ορκίστηκα πως θάμουν δίπλα του όσο μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου.
Και η αλήθεια είναι πως συναντηθήκαμε πολλές φορές στους αγώνες για την απομάκρυνση του Ραντάρ, αλλά και άλλα θέματα του Μοναστηριού, όταν μου το ζήτησε.
Πρόσφατα ζήτησα κι εγώ τη βοήθειά του, όπως του την ζητούσαν εκατοντάδες συμπολίτες μου και μου την έδωσε απλόχερα.
Είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα στο Μοναστήρι, δυστυχώς οι συνθήκες δεν μας το επέτρεψαν.
Πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να λένε για αυτόν τον άνθρωπο ορισμένοι ορκισμένοι εχθροί του και δεν με ενδιαφέρει.
Ξέρω πως όταν τον χρειάστηκα ήταν δίπλα μου και μούδωσε χέρι συμπαράστασης και βοήθειας, όταν δεν είχα που να απευθυνθώ.
Για αυτό σήμερα, που θα τον υποδεχθεί η αγνή γη του Μοναστηριού μας, θέλω να του ζητήσω για άλλη μια φορά συγνώμη.
Κι όχι μόνο σε αυτόν, αλλά και στους καλόγερους του Μοναστηριού, αυτούς που όταν εμείς μαζεύουμε ευρώ καταστρέφοντας τον τόπο, αυτοί προσεύχονται για μας.
Και σας παροτρύνω, να πάτε στο Μοναστήρι μας, εκεί που αν βγείτε στην αυλή του και ανοίξετε τα χέρια θα δείτε πως χωρά μέσα στην αγκαλιά σας όλη η Σαντορίνη μας.
