Είμαι από τους τυχερούς που τούσφιξαν το χέρι πριν πολλά..πολλά χρόνια.
Σε μια συναυλία του Μαρκόπουλου , τότε που τα Ριζίτικα όριζαν τη ζωή μας  και τους αγώνες μας, τότε που ο αείμνηστος Ξυλούρης
τράνταζε με τη φωνή του και τη λύρα τα γήπεδα.
Ήμουν εθελοντής και βοήθησα τότε να γίνει η συναυλία και ξαφνικά άκουσα φασαρία πάνω στην εξέδρα.
Είχε έρθει ο Μίκης να χαιρετήσει τον Μαρκόπουλο που ιδρωμένος προετοίμαζε μαζί μας τη συναυλία.
Μου φάνηκε απίστευτα ψηλός, χαμογελούσε και μας χαιρέτησε όλους….
Στάθηκα μπροστά του με το μαλλί μέχρι τους ώμους τότε και με την επαναστατική αγριάδα στα μάθια μου.
Είχα μπροστά μου το μύθο, τον συνθέτη της Ρωμιοσύνης .
Έσκυψα το κεφάλι και τούδωσα το χέρι μου, χαμογελαστός με αγκάλιασε όπως όλα τα παιδιά.
Μπορεί νακανα και να πλυθώ ένα μήνα, αυτό το βαρύ άρωμα της πίπας, συνδυασμένο με την μυρωδιά του με είχε συγκλονίσει.
Σήμερα έφυγε. Βαριά μέρα για τη Ρωμιοσύνη…δεν θα ξεχαστεί ασφαλώς ποτέ…
Χάραξε με τις νότες του τη ζωή μου όπως όλων των Ελλήνων.
Καλό του ταξίδι.