Του Δημήτρη Πράσσου από το santonews.com
Μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1956, οι υπεύθυνοι της Επισκοπής Γωνιάς, αποφάσισαν πως το «Παλιό χωριό», πρέπει να μεταφερθεί στη σημερινή του θέση. Χτίστηκαν οι κατοικίες (θόλοι), οι σταύλοι και όσοι απέμειναν στο νησί ρίχτηκαν πάλι στη βιοπάλη. Τα όρια του νέου χωριού που ονομάστηκε Καμάρι -εξ αιτίας του θόλου (Καμάρας) που παλιά ήταν τελωνείο, βρίσκονταν στο σημερινό γήπεδο. Το υπόλοιπο ήταν αμπέλια και χωράφια.
Και ύστερα ήρθε ο Τουρισμός. Τα ξενοδοχεία και τα καταστήματα χτίζονταν το ένα μετά το άλλο. Αποτέλεσμα; Το παραλιακό μέτωπο, σχεδόν αποκλείστηκε. Το χωριό όμως, διαθέτοντας μια πανέμορφη παραλία, ήταν πόλος έλξης για επισκέπτες, έτσι η μπετομανία συνεχίστηκε. Ευτυχώς, με χίλια ζόρια και εν μέσω μεγάλων αντιπαραθέσεων, δημιουργήθηκε ο πεζόδρομος.
Η Ιστορία θα μπορούσε να επεκταθεί πολύ, όμως τα προβλήματα οξύνθηκαν. Από τους τρεις χώρους στάθμευσης, είτε χτίστηκαν, είτε πουλήθηκαν, είτε απαγορεύτηκε η χρήση τους. Άρα, η μόνη πρόσβαση στις βραβευμένες με Γαλάζιες Σημαίες παραλίες, γινόταν κατά κύριο λόγο από τη Δημόσια Συγκοινωνία, το ΚΤΕΛ που περνούσε από τον ήδη στενό εσωπαραλιακό. Είχε μάλιστα δύο κατευθύνσεις: Μία προς το νότιο τμήμα από τον δρόμο της Μυρτιδιώτισσας και μια κάθετα μέσα από τον πυρήνα του χωριού.
Η κατάσταση, δεν ήταν στα χειρότερά της, χωρίς πάλι να είναι ανεκτή. Ξαφνικά φέτος, βγαίνει ένας φετφάς που λέει πως το ΚΤΕΛ που έκανε το γύρο μπροστά από τη Μυρτιδιώτισσα και πήγαινε στην παραλία, δεν μπορεί να έχει στάση εκεί, δίπλα στην παραλία. Πρέπει να έχει προσβασιμότητα ο δρόμος, η αιτιολογία. Κι εκεί έρχεται η τρέλα: Άβατο για τη δημόσια συγκοινωνία και προσβάσιμο για τα τεράστια τουριστικά λεωφορεία και τα Βαν;.
Έμεινε μια στάση. Στους Στάβλους. Εκεί, πάλι χαμός. Επισκέπτες, βαν, λεωφορεία, Ι.Χ και ταξί, συνωστίζονται, με αποτέλεσμα οι οδηγοί του ΚΤΕΛ, να κάνουν όπισθεν και διάφορους δύσκολους ελιγμούς για να επιτελέσουν το κρίσιμο μεταφορικό τους έργο. Χάος. Καθημερινό και για την ώρα άλυτο. Χαρά στο κουράγιο των οδηγών.
Αλλά σαν πρώτη προσέγγιση, αρκετά. Μόνο, κάτι. Ρωτάς κάποιον κάτοικο «γιατί συμβαίνει αυτό;» και σου μουρμουρίζει «συμφέροντα». Μα τι συμφέρον μπορεί να ευδοκιμήσει σε ένα πνιγμένο και διχασμένο χωριό;. Και βέβαια, όταν ερημώσει το καμάρι του Καμαριού, όλοι θα ψάχνουν τον υπαίτιο. Υπάρχουν και καθρέφτες, πρέπει να ξέρουν κάποιοι. Ας κοιταχτούν σε αυτόν.
