ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΜΟΥ ΤΟ ΕΒΓΑΛΑ ,ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΣΑΡΙΑ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΑΝΥΨΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑΜΠΕΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΜΑ…….Φίλε σε ρωτώ και πες μου πως να πω αυτό που ποθώ και δεν νταγιαντώ να το κρατώ αμπαρωμένο στην καρδιά μου…; ΠΩΣ…; Και απαντά ο γραφό-ερωτό-αθεράπευτος… «CAPTAIN, κάθε μονάδα αίματος είναι και ένα δάκρυ λιγότερο για τις οικογένειες που αγωνιούν για τους δικούς τους ανθρώπους…, κάθε αιμοδότης είναι… ΔΟΤΗΣ ΖΩΗΣ…! Είναι ένα πάλλευκο μαντήλι που σκουπίζει δάκρυα από πληγωμένους και αγωνιούντες φίλους…, συγγενείς… και κυρίως γονείς… ΝΑΙ γονείς…»
ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΡΩΤΩ… ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΩ…, ΝΑ ΜΗ ΓΡΑΦΟΛΟΗΣΩ…; Διανθίζεις…, εξυψώνεις…, εξυμνείς…, ευχαριστείς από καρδιάς τους δότες αίματος… που πρόσφεραν και προσφέρουν το πολυτιμότερο αγαθό για τον ανήμπορο συνάνθρωπο…! Ευχαριστείς από καρδιάς τους ανθρώπους που προσφέρουν απλόχερα ζωή στην καρδιά…! Δεν φθάνει…, δεν αρκεί…, δεν έχει όρια και σύνορα η προσφορά αυτή… Δεν υπάρχουνε πολλά αμπάρια για να χωρέσουν τα ευχαριστώ και οι ευχές του κόσμου….
Μα δεν υπάρχουν κακοτραχαλιές…, δύσκολα και απροσπέραστα δρομάκια να διαβούμε…, όχι δεν υπάρχουν… Μόνο λουλούδια και γλυκό περπατήματα στο διάβα τους Θεέ μου να θωρούνε μόνο…! Αγάπες μου, είμαι παθών και ξέρω.. Πειράζει που γράφω φίλε δακρυσμένος…, πειράζει που πόνεσα και δεν ξεχνώ…; Μου πρόσφεραν…, γιατρεύτηκα…, ορθώθηκα…, ζωντάνεψα… και ευχαριστώ…! Πολλά ευχαριστώ στον Θεό, που ήθελε ακόμη να είμαι δίπλα σε αυτούς που αγάπησα και αγαπώ…, που έζησα και ζω…, που χαίρονται και χαίρομαι… και νοιώθω την αναπνοή τους…, την εμπλιά τους…, την μιλιά τους και το χάδι τους…ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕ ΑΓΑΠΗ……
Labrini Sigala, Ρένος Αθ. Χήτας και 5 ακόμη
