Σάββατο 17:30 το απόγευμα και ο δρόμος μπροστά στο Επαρχείο είχε κλείσει.
Με το μηχανάκι μου περιμένω υπομονετικά, όπως όλοι.
Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε αυτή τη φορά όμως για το κομφούζιο που επικρατούσε.
Kαι αυτό γιατί μπροστά μας εκτυλίσσονταν ένα ανθρώπινο δράμα και ένα ανθρώπινο μεγαλείο.
Ένας γνωστός συμπολίτης μας αισθάνθηκε αδιαθεσία και λιποθύμησε στο πεζοδρόμιο.
Έδειχνε πολύ σοβαρό το επεισόδιο και οι Αστυνομικοί μαζί με Λιμενικούς που έτυχε να περνούν από το σημείο διέκοψαν την κυκλοφορία και έσπευσαν να δώσουν τις πρώτες βοήθειες στον συμπολίτη μας.
Ένας Αστυνομικός ξεκίνησε να του κάνει ΚΑΡΠΑ , ενώ στο σημείο έφτασε και γιατρός από διπλανή ιδιωτική κλινική.
Το ασθενοφόρο καθυστέρησε πολύ καθώς οι διασώστε ς του ΕΚΑΒ βρίσκονταν σε άλλο περιστατικό.
Όλα αυτά μπροστά στα μάτια τα δικά μου αλλά και εκατοντάδων περαστικών και οδηγών.
Θαύμασα είναι αλήθεια την προσπάθεια του Αστυνομικού να σώσει τον συμπολίτη μας.
ΚΑΡΠΑ για πάνω από 20 λεπτά με το βλέμμα του στραμμένο στο πρόσωπο του συμπολίτη μας σαν να του λεγε «όχι φίλε δεν θα φύγεις»….
Τόβλεπες στην ματιά του, στην αποφασιστικότητά του, στο μουσκεμένο πρόσωπό του, στην αγωνία του…
Κι αυτή την ώρα σήκωσα το τηλέφωνό μου, άρχισαν να βιντεοσκοπώ την προσπάθεια να σωθεί ένας άνθρωπος , όχι για να κάνω πρωτοσέλιδο, αλλά επειδή πίστεψα πως αυτή την ώρα έπρεπε να καταγράψω το περιστατικό.
Όχι ξαναλέω, για πρωτοσέλιδο, μετά από 40 χρόνια λίγο με απασχολούν αυτά.
Αλλά για να γράψω πως η ανθρωπιά δεν μετριέται με έναν μισθό, αλλά με την ανάγκη της προσφοράς στην κοινωνία και τον συνάνθρωπο.
Όταν επιτέλους έφτασε το ασθενοφόρο εγώ συνέχιζα να κοιτάζω τον Αστυνομικό, εξουθενωμένο από την προσπάθεια να γυρίζει στο πόστο του για να απελευθερώσει το δρόμο.
Σε όσους , όπως εγώ, που τον κοίταζαν με θαυμασμό, έριξε ένα περίεργο βλέμμα, σαν να μας έλεγε
– Πως κάνετε έτσι ρε παιδιά, το καθήκον μου έκανα, αυτή είναι η δουλειά μου.!!!
Έφυγα για να επιστρέψω στο σταθμό για να δω πως θα μπορέσω να δημοσιοποιήσω το περιστατικό, είχα μαζί μου, στο τηλέφωνό μου, το βίντεο από την προσπάθεια να σωθεί μια ζωή, δεν το δημοσιοποίησα, θα το στείλω στον Υπουργό προστασίας του πολίτη και το γραφείο του Πρωθυπουργού, για να καταλάβουν την καθημερινή προσπάθεια που κάνουν κάποιοι έντιμοι Αστυνομικοί, όταν εκείνοι απολαμβάνουν την θερμοκρασία του κλιματιστικού του γραφείου τους.
Θα το στείλω και στο Δήμο για να τιμήσει αυτόν τον άνθρωπο, αυτό το διαμάντι της Αστυνομίας.
Έμαθα πως οι γιατροί του Νοσοκομείου επανέφεραν τον συμπολίτη μας μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες.
Τι νιώθω σήμερα;; νιώθω πολύ μικρός μετά από όσα είδαν χθες τα μάτια μου.
Νιώθω πολύ μικρός γιατί μετά από σχεδόν 40 χρόνια στο επάγγελμα δεν έχω νιώσει αυτό που ένιωσε μέσα σε μισή ώρα ο Αστυνομικός.
Ότι έσωσε μια ζωή και θάχει να το λέει στα παιδιά και τα εγγόνια του.
Μπράβο σου , σε σένα και σε όσους βοήθησαν , είσαι ανεκτίμητη αξία και παράδειγμα για όλους μας.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ
