Πριν από ένα χρόνο ακριβώς είχα γράψει τις παρακάτω σκέψεις. Μια επίσκεψη στην ιστορική πλατεία Σαρπάκη σήμερα, αρκεί για μια απλή διαπίστωση: Σα να μην πέρασε μια μέρα!!
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Πολλές οι ιστορίες για τη Σαντορίνη. Τη Σαντορίνη του χθες, με τις αμπελιές, τις αλάνες και τις πλατείες. Τους ελεύθερους χώρους για τα παιδιά, που είχαν δεν είχαν δεύτερο, μη σας πω και πρώτο ζευγάρι παπούτσια. Μπορεί να μην είχαν παπούτσια, να μην είχαν καινούργια τσάντα κάθε χρόνο για το σχολείο και κινητό να τα βρίσκουν ανά πάσα στιγμή, αλλά είχαν βρε αδερφέ αλάνες. Πέταγαν τα βιβλία στο τραπέζι, έτρωγαν ότι υπήρχε, και ξεχύνονταν στις πλατείες…. (καλά τα λέω;) για παιχνίδι.
Εκεί κατά το απόγευμα, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα (μου λένε…), η ιστορική πλατεία Σαρπάκη, γέμιζε με κόσμο. Εκεί πρωτόπαιζαν τα παιδιά τόπι και κρυφτό, εκεί έδιναν ραντεβού τα ζευγαράκια το απόβραδο, εκεί γράφτηκαν οι μεγαλύτερες και πιο «ακριβές» ιστορίες των Φηρών και όχι μόνο.
Μου τα λέτε, τ’ ακούω, και πλάθω με το μυαλό μου εικόνες. Και λέω πλάθω, γιατί αυτές τις εικόνες δεν τις είδα ποτέ. Όχι γιατί άλλαξαν οι καιροί… όχι γιατί τα παιδιά σήμερα απασχολούνται με άλλα πράγματα και όχι με το τόπι και το κρυφτό, όχι γιατί στα Φηρά βλέπουμε πια τουρίστες και λιγότερο Έλληνες και ντόπιους, αλλά γιατί η πλατεία Σαρπάκη ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Αυτό το ιστορικό σημείο, με την εκπληκτική θέα, είναι εκεί, εγκαταλελειμμένο όμως, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάθε γωνιά και μια ιστορία, κάθε παγκάκι και ένα παιχνίδι, κάθε βήμα σου και μια σκέψη.
Η αλήθεια είναι πως ζήτημα να έχω περπατήσει στην πλατεία μια δυο φορές. Δεν είναι πια σημείο αναφοράς. Αλήθεια, πως αισθάνεσαι σήμερα εσύ που θυμάσαι ότι κάποτε, στην ιστορική πλατεία, πήγαινες φροντίζοντας πρώτα να φορέσεις τα καλά σου, και μετά την Εκκλησία να κάνεις τη βόλτα σου και να κλέψεις ένα βλέμμα από την κοπέλα που αγαπούσες; Πως αισθάνεσαι εσύ, που πριν χρόνια μάτωσες τα γόνατά σου και μετά «τις έφαγες» από τη μάνα γιατί δεν πρόσεξες και την κατατρόμαξες;
Πως αισθάνεσαι εσύ, που αγνάντεψες άπειρες φορές την καλντέρα κάνοντας όνειρα για καλύτερη ζωή στον τόπο που γεννήθηκες και μεγάλωσες;
Και να, που ήρθαν μέρες «καλύτερες». Να, που η ζωή σου άλλαξε, κι εσύ μεγάλωσες πια. Και τα παιδιά σου μεγάλωσαν σ αυτόν τον τόπο. Όχι όμως στην πλατεία Σαρπάκη. Και ερωτεύτηκαν. Δεν έδωσαν όμως ραντεβού σε κανένα παγκάκι της. Γιατί απλά, εσύ είσαι εδώ, όχι όμως η πλατεία Σαρπάκη.
Δε θα κλείσω με ευχή. Όχι… δεν θα ευχηθώ έτσι απλά η πλατεία Σαρπάκη θα ξαναγίνει όπως παλιά. Θα κλείσω με απαίτηση. Εσύ που την έζησες, πες τι θυμάσαι. Μπας και σε ακούσει κανείς και αποφασίσει να τιμήσει την ιστορία σου.
30-5-2017
Μαντώ Στουρνάρα
