Σαντορίνη: Η ανάσταση της Ατλαντίδας! (δείτε φωτογραφίες)

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Τριγκίδης – Αρχιτέκτων μηχανικός

Έχετε δημιουργήσει την επιθυμία, σήμερα να είχατε τη δυνατότητα να συναντήσετε τον Πλάτωνα; Να συζητήσετε μαζί του; Σε ένα περίπατο να ακούσετε μία διδαχή του; Να τον ρωτήσετε για την καταγωγή του; Γιατί έδειξε ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία; Ποιά ανάγκη οδήγησε την Αθήνα στη δημοκρατία; Αυτό είχαν ίσως στο σκεπτικό τους αυτοί, που εργάστηκαν για να ιδρύσουν αυτό το νέο, μικρό αλλά έξυπνο μουσείο στη Σαντορίνη. Στο δρόμο από τα Φηρά για το Ακρωτήρι στο ύψος του Μεγαλοχωρίου χάρισαν στέγη στην χαμένη Ατλαντίδα.
Το μουσείο ανοίγει την πόρτα για να μας μυήσει στα όνειρα του Πλάτωνα. Προσπαθεί να υλοποιήσει τον μύθο. (Μύθος = μύ-ηση + θ[ε]ός). Η σκέψη είναι η πρώτη μορφή της ύλης, μη ορατή ακόμη, διότι δεν έχει πυκνή περιεκτικότητα. Όσο περισσότερο πυκνώνει, αποκτά ενέργεια και ύλη. Έτσι παίρνει μορφή η φιλοσοφία του Πλάτωνα. Στην Αίγυπτο. Εκεί ξεκινούν όλα. Σε ένα ταξίδι του παππού Σόλωνα, πριν από πολλά-πολλά χρόνια. Στην πόλη Σάιδα, στο δέλτα του Νείλου συναντά τον Σώγχι, έναν ιερέα στον ναό της Ίσιδας. . . Αυτός τον μύησε σε Ιερά Γραπτά Πάπυρων που βρίσκονταν φυλαγμένοι στα δώματα του ναού. Σε μία από τις γιορτές στον Όλυμπο, μετά από ένα μεγάλο φαγοπότι και πολύ-πολύ νέκταρ, άρχισαν τη γκρίνια οι Θεοί και θέλησαν να μοιράσουν τον κόσμο. Στον Ποσειδώνα όπως ήταν φυσικό έπεσε ένα κομμάτι γης μέσα στη θάλασσα. Το ενδιαφέρον του μεγάλωσε περισσότερο για αυτό το κομμάτι γης όταν γνώρισε την Κλειτώ, μία ιθαγενή κοπέλα με απερίγραπτη ομορφιά. Για χάρη της, επειδή ήθελε να μείνει πάντα δική του, έφτιαξε στο κέντρο του νησιού ένα παλάτι-ναό το οποίο προφύλαξε με τρεις κυκλικές ζώνες τάφρων. Η εύφορη γη και η θάλασσα να της εξασφαλίζουν ζωή παραδεισένια. Ο καρπός του Έρωτα του εκφράστηκε με το να αποκτήσει διδύμους γιους μαζί της και μάλιστα 5 φορές. Στον πρωτότοκο έδωσε το όνομα Άτλας και τον διόρισε βασιλιά της νήσου.
Οι Ατλάντες ήταν αρχικά ευήμεροι, ενάρετοι, δεν πίστευαν πολύ στη γήινη ευτυχία και στον πλούτο από χρυσάφι. Με την πάροδο του χρόνου, δεν ήταν πλέον σε θέση να αντιμετωπίσουν τον πλούτο τους, τον φθόνο τους, την απληστία που έπεσε επάνω τους. Άρχισαν σταδιακά να χάνουν τη θεϊκή τους δύναμη όταν κυριεύτηκαν από ανθρώπινες αδυναμίες. Αυτό εξόργισε τόσο πολύ τους Θεούς που αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν και σε μία μόνο νύχτα και ημέρα να τους εξαφανίσουν, αφήνοντας πίσω τους μόνο καπνούς, τέφρα και λάσπη.
Υπό την συνοδεία και συμπαράσταση ευγενικών ξεναγών, διέρχονται οι επισκέπτες τους διάφορους σταθμούς του Μουσείου με αποκορύφωμα στον υπόγειο όροφο την 9D (διαστάσεις) κινηματογραφική αναπαράσταση της καταστροφής, „. . . . και η γη ταρακουνήθηκε δυνατά, η θάλασσα ξεχείλισε από τις ακτές, . . .„ Έτσι ζεις τους σεισμούς που ανακοινώνουν την μεγάλη καταστροφή, τρέχεις μέσα στο πλήθος να βρεις τρόπο και τόπο να σωθείς, τις εκρήξεις των ηφαιστείων, την ροή της λάβας, τη βροχή της πυρωμένης στάχτης, ταξιδεύεις, παρασύρεσαι από και πάνω στα κύματα του τσουνάμι.
Ο ισόγειος όροφος είναι αφιερωμένος, στην αφή και την όραση. Σου δίνει τη δυνατότητα να κρατήσεις στο χέρι σου την τρίαινα του Ποσειδώνα, να ντυθείς με ενδυμασία από την εποχή της Ατλαντίδας, σε μία πλαστική μακέτα, γλυπτά να δεις την νήσο όπως την περιέγραψε ο Πλάτωνας στους διαλόγους „Τίμαιος“ και „Κριτίας“ περί το 360 πΧ. Να πάρεις πληροφορίες από τη ζωή και τον πολιτισμό των Ατλάντων.
Λίγα χιλιόμετρα προς την μεριά της θάλασσας, οι ανασκαφές της μινωικής πόλης του Ακρωτηρίου. Θαμμένη κάτω από ηφαιστειακή τέφρα. Μέσα στην ακμάζουσα ζωή της, είναι καταδικασμένη. Πυκνή βροχή πυρωμένης στάχτης, 6-7 μέτρα πάχος, έπνιξε την πόλη. Ιδιαίτερα συγκλονιστικές είναι οι τοιχογραφίες του Ακρωτηρίου, -δυστυχώς σήμερα στο Εθνικό Μουσείο στην Αθήνα-. Δελφίνια παίζουν μπροστά από την πλώρη του πλοίου, ένα τοπίο όπως αυτά από την Αίγυπτο στο Δέλτα του Νείλου. Ο νεαρός άνδρας με τα ψάρια, η κομψή κυρία με τα τοξωτά σπαστά μαλλιά, τα σκουλαρίκια και το ρουζ στο μάγουλο. Τα αγόρια να ανταγωνίζονται με ταύρους, μπλε πίθηκοι, αντιλόπες σε κήπους. Η περίοδος πολιτισμού του Ακρωτηρίου μοιάζει να αντιστοιχεί στο χρόνο που περιγράφει ο Πλάτωνας.
Αντιστοιχεί η Σαντορίνη με την χαμένη Ατλαντίδα; ή μήπως είναι ένα μόνο απομεινάρι από αυτήν και οι Κυκλάδες τα υπόλοιπα κομμάτια; Μήπως ο μηνωικός πολιτισμός που χάθηκε περί το 1600 πΧ. είναι . . ;. Ατλαντίς στα αιγυπτιακά σημαίνει „νησί χωρίς όνομα”. . . . ; μήπως είναι το νησί χωρίς ύπαρξη;
Γιά τον Πλάτωνα τα όντα επί γης χαίρονται καταγωγή θεϊκή, την οποία χάνουν όταν κυριεύονται από επίγειες αδυναμίες και μαζί με την καταγωγή, χάνουν και τον χώρο στον οποίο κατοικούν. Επιδίωξη των αρχαίων Ελλήνων δεν ήταν να κατακτήσουν τη γη, αλλά σε αρμονία (διάλογο) με τη Φύση να διαμορφώσουν τη ζωή τους. Όπως ο πλατωνικός Έρωτας, έτσι κάπως πρέπει να ερμηνευτεί η πλατωνική Ατλαντίδα. Μια χώρα στην οποία εκπληρούνται τα πολιτικά όνειρα του Πλάτωνα. Ο Πλάτωνας πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου. Η επίσκεψη στο Μουσείο είναι ένας διάλογος.!