Δάκρυσα σήμερα, όπως όλοι μας μέσα στη Μητρόπολη.
Μπροστά από τα μάτια μου πέρασαν πολλά χρόνια.
Όπως τότε που μόλις περπατούσα μέσα στα χαλάσματα του τόπου μου και που το Κερα Ρηνιώ μέπαιρνε από το χέρι να πάμε στο Οικοτροφείο να βοηθήσει στο μαγείρεμα και το καθάρισμα τον Επιφάνειο και με την ευκαιρία να φάω κι εγω  λιάκι πλιούρι, από αυτό που θα μαγειρεύανε για τα παιδιά που μένανε εκεί.
Και ερχόταν ο Επιφάνειος και ανοίγαμε τα τετράδια, με αυτή την γλυκιά φωνή, μας μαγευε..
– Κάμετε το σταυρό σας… μας έλεγε με το γνωστό Αμοργιανό τρόπο… και διαβάσετε τα μαθήματά σας..
Τον λάτρευε το κερα Ρηνιώ… κι εκείνος εκείνη….
Για αυτό κι όταν έφυγε ήρθε στη κηδεία της και την αποχαιρέτησε δακρυσμένος…
Για αυτό και με αγκάλιασε και μουπε πως εκείνη πια είναι ψηλά με τους αγγέλους..
Για αυτό ήρθε σαν αερικό στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στα σαράντα τση κεράς μου και μπήκε μέσα στο ιερό να προσευχηθεί για αυτή.
Πολλά μπορώ να πω για αντίο Δεσπότη μας.
Όμως θα σου μεταφέρω τα τελευταία της λόγια λίγο πριν φύγει και φτάνουν αυτά:
« –Ξάνοιε, εχεις δύναμη στα χέρια σου, μη τα βάλεις ποτέ με τσοι εκκλησές μας, με τσοι παπάδες μας και να προσέχεις τον Επιφάνιο….»
Στα 32 μου χρόνια σε αυτή την άχαρη δουλειά έχω κάμει πολλά μπρος πίσω….
Τήρησα όμως και θα τηρώ μέχρι να πεθάνω τα τελευταία λόγια του κερα Ρηνιού μου…
Εις πολλά έτη Δέσποτα… και το ραντεβού μας στην Αμοργό σου ορκίζομαι πως θα το  κάμουμε….να σε έχει ο ύψιστος καλά.