Χθες , Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019, συμπληρώθηκαν (10) χρόνια από την «Κοίμηση» του γέροντα πρεσβυτέρου π. Λευτέρη, «Του Παπά μας…» όπως λέμε εμείς οι Μεγαλοχωριανοί.
Περισσότερο από μισό αιώνα ο Παπά –Λευτέρης ήταν εφημέριος στο χωριό μας. ‘Ότι να πείς κανείς για εκείνον είναι λίγο , ότι γράψει κανείς για εκείνον είναι φτωχό… καθόσον ήταν Εκείνος που πάντρεψε τους γονείς μας, βάφτισε εμάς, πάντρεψε εμάς, βάπτισε τα παιδιά μας. Ήταν ο πνευματικό μας πατέρας και ο συμβουλάτοράς μας σε κάθε περίπτωση.
Καλίφωνος και άξιος εκπρόσωπος του Παντοδύναμου Κυρίου , δεν άφηνε ποτέ μα ποτέ εικόνα σε εκκλησία του Μεγαλοχωριού που γιόρταζε αλειτούργητη. Πήγαινε μόνος του, θεωρώντας ότι είχε επιτακτική υποχρέωση να λειτουργήσει τον Άγιο.
Η Αείμνηστη και πολυαγαπημένη μας Μίτσα Συρίγου –Μονιούδη είχε γράψει κάποτε : «Όποιος δεν έχει ακούσει τον Παπά Λευτέρη να λέει σε εσπερινό ΤΟ ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ, σίγουρα δεν έχει καταλάβει εσπερινό». Η φωνή του καθάρια, ζωντανή μέχρι το τέλος…
Τι να του πρωτοθυμηθώ!!! Όταν περνώντας το κατώφλι της Παναγιάς μας, νύφη , με περίμενε στην πόρτα, με άρπαξε από το δεξί χέρι και με οδήγησε κατευθείαν στην εικόνα της Δοξασμένης για να προσκυνήσω πριν ευλογηθώ. Και όταν προσκύνησα τη χάρη της μου λέει : «Έχε την ευχή της Παναγιά μας και τη δική μου…»
Όμως η μεγάλη αγάπη του παπά μας, πάνω από όλους και από όλα, ήταν η Παναγιά μας. Την άλλη μέρα των Αγίων Αναργύρων 2 Νοεμβρίου ξεκινούσαν οι προετοιμασίες για τη μεγάλη γιορτή της Δοξασμένης στις 21 Νοεμβρίου. Ο ίδιος να κατεβάσει τους πολυελαίους να τριφτούν, εκείνος να σιδερώσει, εκείνος να κανονίσει και να ρεγουλάρει τις γυναίκες, εκείνος για τις εικόνες, εκείνος για όλα. Και πόσες φορές ανεβασμένος στην μεγάλη ξύλινη σκάλα έπεσε κάτω , χωρίς να πάθει ούτε γρατζουνιά, καθόσον η χάρη Της πάντα τον προστάτευε. Και επιτέλους έφτασε η παραμονή και όλα ήταν στην εντέλεια. «Έλαμπε» η Παναγιά μας. Οι πολυέλαιοι και τα μανουάλια λες και ήταν χρυσά από το πολύ «τρίψιμο». Όταν πατούσες το κατώφλι, νόμιζες ότι βρίσκεσαι στον Παράδεισο… η ευωδία από το λιβάνι αναμεμειγμένη με την πάστρα και την καθαριότητα και τα λουλούδια που έφερναν οι γυναίκες από τις αυλές τους σε μετέφεραν σε έναν άλλο… όμορφο κόσμο. Και ο Παπά-Λευτέρης καθόταν και Την καμάρωνε-Την καμάρωνε και δεν χόρταινε να την καμαρώνει. Όταν το βράδυ στον εσπερινό , λίγο πριν την είσοδο, κρατούσε την μικρή εικόνα της Παναγιάς μας, την κρατούσε λες και κρατούσε το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου, λες και ήταν όλος ο κόσμος. Ε! και βέβαια , για τον παπά-Λευτέρη η Παναγιά Του ήταν όλος ο κόσμος. Και την κρατούσε στην αγκαλιά του τόσο σφιχτά σαν να ανήκε μόνο σε εκείνον, λες και ήθελε κάποιος να του Την πάρει. … Την κοίταζε στα μάτια… αλλά δεν την χόρταινε… δεν την χόρταινε…Της μιλούσε και Εκείνη που τον καταλάβαινε του απαντούσε…
Όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η Δοξασμένη τον ήθελε πραγματικά κοντά Της. Ήρεμα, γαλήνια, όμορφα, ο Γέροντας άφησε την τελευταία του πνοή. Και ΕΚΕΙΝΗ, Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ, Η ΤΡΑΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑ, Η ΚΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ, που τόσο χρόνια την διακόνησε, φρόντισε γι΄αυτό : Ένα μικρό θρονί, δίπλα στον δικό της μεγαλόπρεπο και επιβλητικό θρόνο ετοίμασε και έβαλε δίπλα της τον καλό Λευίτη, για να τον ξεκουράσει και για τον ανταμείψει…
Μήπως…μήπως ….μήπως τώρα Επιτέλους ΤΗΝ ΧΟΡΤΑΣΕΙ….
Η χάρη Της τον αξίωσε να αποχτήσει πολλά, αλλά και καλά παιδιά και εγγόνια. Όμως παιδιά «Του Παπά μας» είμαστε και εμείς όλοι οι Μεγαλοχωριανοί. Γι΄ αυτό αγαπημένε μας γέροντα, εσύ που με τόσο «Θείο Έρωτα» αγάπησες την Παναγιά μας, παρακάλεσέ ΤΗΝ για εμάς, τα παιδιά σου….
Παπά –Λευτέρη ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ…
ΜΑΡΙΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
«ΤΟ ΜΕΤΟΧΙ»
