Απ τα ψηλά στα χαμηλά λέει γνωστό Ελληνικό τραγούδι και οι στίχοι του αποτυπώνουν την απαξίωση του Θηραϊκού Ποδοσφαίρου.
Μετά από μεγάλη προσπάθεια, καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα στο νησί, όνειρο πολλών δεκαετιών.
Και όχι μόνο καταφέραμε να ενωθούμε, αλλά έκλεισαν πολλές παλιές πληγές που παρέμεναν ανοιχτές χρόνια, πάνω από 40 και που μας χώριζαν σε αθλητικά στρατόπεδα, με τοπικιστικές εκρήξεις που έφταναν πολλές φορές στα όρια της σκληρής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης.
Κι ενώ κάναμε το σταυρό μας και είπαμε πως τα ξεπεράσαμε όλα αυτά και πως η αγκαλιά των 5 Σωματείων μας θα παραμείνει δυνατή και αδιατάραχτη, φτάσαμε πάλι στο απόλυτο μηδέν.
Κι ενώ βλέπουμε τις απεγνωσμένες προσπάθειες άλλων νησιών να ανέβουν στην κατηγορία που εμείς είμαστε και στην οποία μάλιστα τερματίσαμε στην 2η θέση του βαθμολογικού πίνακα, κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε στην θλιβερή συμμετοχή μας στα τοπικά και δύσκολα πρωταθλήματα του Νομού.
Και όλα αυτά ενώ είχαμε καταφέρει να φτάσουμε στην επαγγελματική Β΄Εθνική κατηγορία (έτσι θα συνεχίσω να τη λέω) και θα λύναμε το οικονομικό, ( θα παίρναμε αρκετά από τις κρατικές επιχορηγήσεις αλλά και από το στοίχημα), θα μετέδιδε η Δημόσια τηλεόραση τους αγώνες της ομάδας μας, θα διαφημίζαμε το νησί πανελλαδικά, θα ανεβαίναμε σε ένα από τα πιο ψηλά αθλητικά σκαλοπάτια της χώρας.
Αντίθετα με όλα τα παραπάνω σήμερα η ομάδα κινδυνεύει με διάλυση, κανείς μας, εκτός ελαχίστων, δεν ενδιαφέρεται για τη τύχη της, ενώ οι προσπάθειες που έγιναν τις προηγούμενες μέρες δεν έχουν αποδώσει.
Συγκλονίστηκα προχτές όταν είδα τον Νταντή να μπαίνει δειλα δειλά από τη πόρτα του στούντιο.
Συγκλονίστηκα, γιατί είδα έναν δακρυσμένο, ανιδιοτελή συμπατριώτη μου να μου ζητά να κάνω κάτι για να μην τελειώσει άδοξα αυτή η προσπάθεια.
Τάβαλα πρώτα πρώτα με τον εαυτό μου γιατί δεν στήριξα όσο έπρεπε την ομάδα, αν και τόχα υποσχεθεί,  αλλά και με όλους όσους μπορούν να την σώσουν την ύστατη στιγμή  και δεν το κάνουν.
Είμαι πολύ θυμωμένος με τη Δημοτική Αρχή που έχει μεγάλη ευθύνη στο θέμα του γηπέδου αλλά και με την Αντιπολίτευση που δεν έχει κάνει ούτε μια αναφορά σε κάποιο Δημοτικό Συμβούλιο για το θέμα.
Είμαι πολύ θυμωμένος πολύ με τον εαυτό μου, που έφτασε στο σημείο να αντικρύσει έναν αγνό και καθαρό Σαντορινιό δακρυσμένο απέναντί του και να μην μπορεί να του πει τίποτε.
Το Ποδόσφαιρο στη Σαντορίνη πνέει τα λοίσθια και για αυτό είμαστε όλοι υπεύθυνοι, ΟΛΟΙ, εκτός από κάποιους λίγους ρομαντικούς που ακόμα κι αυτές τις τελευταίες στιγμές ψάχνουν λύση για να μην  πεθάνει το όνειρο.