Η Σαντορίνη είναι ξακουστή σε όλο τον κόσμο. Για την ιστορία μιας χαμένης ατλαντίδας, το γηραιότερο φίλο της το ηφαίστειο και τη μοναδική καλντέρα που αυτός δημιούργησε. Από την άλλη άκρη του κόσμου, κάθε χρόνο, εκατομμύρια επισκέπτες καταφτάνουν στο νησί. Για κάποιους από αυτούς μάλιστα, η ανανέωση του ραντεβού με τη γη της λάβας γίνεται στο τέλος των διακοπών τους για το επόμενο καλοκαίρι.
Από τη γραφική Οία, το Ακρωτήρι, το Μεγαλοχώρι, το Ημεροβίγλι, τα Φηρά… μπορεί κανείς να απαθανατίσει το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα στον πλανήτη. Ο ήλιος χάνεται πίσω από την Καμένη και τη Θηρασιά, αφήνοντας χρώματα σε γη και ουρανό. Χρώματα που κανένα ανθρώπινο χέρι δε μπορεί να αποτυπώσει σε πίνακα ζωγραφικής.
Και να, που ένα ξημέρωμα του Οκτώβρη, σε μια πρωινή βόλτα την ώρα της ανατολής του ήλιου, κάπου στα νότια του νησιού, χωρίς καλντέρα στον ορίζοντα, αντιλαμβάνεται κανείς πως ο αυτός (ο ήλιος) δεν ξεχωρίζει στιγμές. Απλώνει φως καθώς αναδύεται ή βασιλεύει και ταξιδεύει το ανθρώπινο μάτι πέρα, μακριά, στο άπειρο!!
Γιατί επέλεξα να επικοινωνήσω αυτή την ανατολή; Για τρεις λόγους:
Το «νησί του καθενός» είναι αυτό που θα επιλέξει η καρδιά του.
Η ανατολή κι η δύση, στέλνουν πάντα τα μηνύματα της αρχής και της προσμονής για την καινούργια αρχή αντίστοιχα.. και τέλος,
η Σαντορίνη από την καλντέρα ή από αλλού, το καλοκαίρι ή το χειμώνα, έχει ένα προτέρημα. Η λάβα της συμμαχεί με τον ήλιο και το φως για να πλανέψουν το μυαλό ακόμα κι αυτών που γεννήθηκαν σ αυτόν τον τόπο, δεν έφυγαν ποτέ, αλλά και δεν «απομυθοποίησαν» ποτέ!!
Μαντώ Στουρνάρα
